Περπατώντας στο δρόμο,
με χτυπάει μια ανάμνηση στα μούτρα.
Μάλλον, ένα συναίσθημα μιας άλλης περιόδου,
ενός κρύου καλοκαιριού.
Μεταφέρθηκα άμεσα στην εικόνα του μυαλού μου.
Στο μέρος που ανήκε αυτή η μυρωδιά.
Επισκέφτηκα τα γνωστά μας κατατόπια,
ακολουθώντας το άρωμα της ανάμνησης.
Θυμήθηκα την ένταση της καρδιάς μου
όταν ζούσα χωρίς συναισθηματικά όρια.
Ήξερα ότι ερχόταν η Αναπνοή μου.
Ταχυπαλμία, μα σωστή Αναπνοή.
Οξύμωρο, ε;
Photography credits: Marina Lazari
topicap.wordpress.com 