Σπασμένη χορδή γδέρνει το δάκτυλο, σάρκινο δοξάρι,
τον στριγκό ήχο να ποτίσει σε ημιτελή κορμιά
και ανόργανες κινησιολογίες.
Τη μεγάλη αλληλουχία από παραδοξότητες συντονίζοντας
συστηματικά επαναλαμβάνοντας οικείες αντιδράσεις,
αγνοεί την άποψη του εκτελεστή
και μένει κομμένο δέρμα, αίμα σε λεπτή τρίχα μετάλλου.
Αφαιρώ τα μάτια μου και ξεκλειδώνω τα οστά μου,
κρεμάω την καθημερινή μου ύπαρξη σαν στολή μολυσμένη,
αναπολώ για μερικά γευστικά δευτερόλεπτα
την πικάντικη αίσθηση της,
σαν να ενέδωσα, ακόμη μία φορά,
σε ηδονιστικά επιφανειακή διασκέδαση.
Photography credits: Artemis B.
topicap.wordpress.com 