Για τα μάτια που σκούραναν,
προτού προλάβεις να δεις μέσα τους
φώτα και πυροτεχνήματα
ξεθωριασμένων εορτών.
Για τα χείλη που σφάλισαν
και ποτέ τους δεν έψαλλαν
όσα γύρευες να ακούσεις
σε κάθε νυχτερινό ρεύμα.
Για όσες βραδιές δεν ήρθαν,
χάθηκαν και αυτές στις σκέψεις
αλλοτινών συννεφιασμένων πρωινών,
που σκέπασαν βαριά τον ήλιο.
Για σένα που βούτηξες απότομα
προς το μέτωπο μιας τρικυμίας
χωρίς να μάθεις ποτέ
που σε ξεβγάζουνε τα κύματα.
Για μένα που χάθηκα
ανάμεσα σε στίχους και φαντάσματα
και χέρι δεν άπλωσα ποτέ
να σε τραβήξω απ’ το νερό.
Οι στίχοι γράφονται με στάχτη
ντύνουν τα μάτια σου με μαύρο
πίκρα για φλόγες που δεν άναψες
λύπη για όσα δεν σκόρπισες.
Photography credits: George Dragas
topicap.wordpress.com 