Το στήθος μου ημιβυθισμένο σε παγωμένο υγρό,
απόσταγμα από κολλώδεις αναμνήσεις,
το τρυπά πτώση σε καστανά μάτια.
Νήματα μαύρες καμπύλες σηκώνονται και σφίγγουν τα ένστικτά μου,
αναδύεται η μορφή σώματος στα περιγράμματα τους,
σχοινιά που δένουν τα πλευρά μου και μου περνάν λαβίδα στον λαιμό,
παγωμένο αιχμηρό μέταλλο που κατεβαίνει και γλείφει τα σωθικά μου.
Δέχομαι το χαστούκι σαν πυρωμένα κύματα,
το άγγιγμα…σαν το δέρμα να είναι ρευστό,
κάτι σαν σφαίρα διογκώνεται εντός μου και πιέζει,
δαγκώνω την τρέλα με κόκκινα χυμένα φρούτα στα χείλι,
ενώ με τους μυς μου κολλάω τα μέλη μου, ρεύματα που σμίγουν,
σφίγγω την φιγούρα που σχηματίζεται άγαλμα μέσα από την λίμνη,
την αφήνω και μπήγει τις καυτές της προεξοχές σαν δαγκάνα που κλειδώνει,
αφήνω να με σχίσει, να με συνθλίψει.
Παίζεις και δοκιμάζεις με βλέμμα αλλοπρόσαλλο,
την σιωπή που εξέπεμπες και την φαινομενική συστολή τις καις,
θυσία για τους σκοπούς εξωπραγματικής γοητείας
καθώς τα βήματά μας χορεύουν και συγκλίνουν
την σπείρα καταπατώντας και στο κέντρο σπάζοντας
σκληροί στην αρχή, μα απ’ την ένταση απλώς εύθραυστα κελύφη.
Αδιαφορώ αν θα χυθώ και θα μείνει τίποτα,
ενώ πνίγομαι με το μυστήριο στο λαιμό.
Μπορείς να σκάψεις μέσα μου να βρεις τι να δαγκώσεις
το αίμα μου σαν θράκα που την φυσάς πιο γρήγορα να κάψεις,
το σώμα μου σαν κερί που στηρίζει δυσανάλογη φλόγα να λιώσεις.
Μεγιστοποιώντας την επαφή,
κλειδώνεις χέρια, σμίγεις στόματα, άκρα, μέλη και εσοχές,
διαπερνιέσαι, διαπερνάς και εκβάλεις,
διαπερνιέμαι, διαπερνώ και εκβάλω,
ενώνουμε όλα τα χρώματα, όλες τις οσμές,
ανταλλάσσουμε υγρά και συναισθήματα
και όλο και βυθιζόμαστε βαθύτερα, σταδιακά σβήνουμε ·
όσα ήθελα να σου πω γράφονται χαμόγελο στα χείλι.
Photography credits: Eleni Karagianni
topicap.wordpress.com 