Απλωμένες ψευδαισθήσεις σαν ρολόγια
εικονίσματα κινήσεων και δίνες από χρώμα
τα πρόσωπα στημένα ολόγυρα στους τοίχους
λείπουν τα μάτια, λείπει η μύτη, λείπουν τα αυτιά,
χείλη σαπισμένο μήλο πουδράρονται αχνά στην στάχτη,
στάχτη σαν ποσοστό του αέρα, συμπυκνωμένος καπνός,
όμοιος με ζεστούς υδρατμούς από πιατέλα,
αναδύεται από το μέσο του τραπεζιού,
φορτωμένο καιόμενα μαλλιά, δέρμα ασώματου κεφαλιού,
και η σιωπή θυσία.
Σε κάθε πιάτο και ένα φύλλο παχύ,
κυπαρισσί απόχρωση, λαχάνου η υφή,
γυαλίζουν ελαφρώς με γαλάζιες σπίθες,
στητά σαν πλαστικοποιημένα, λεία σαν μεταλλικά.
Τυλιγμένα ευλαβικά εντός τους σκεπάζονται διάφανα μάτια,
σαν σφαίρες από κόγχες ψαριών ή σαν κύστες με νεκρά αυγά τους,
στάζοντας την λιπαρή υγρασία τους,
η χυμένη γλίτσα τους αλμυρίζει την σαλάτα.
Οι διάφανες αυτές κολλώδεις σφαίρες λάμπουν με μικρές αντανακλάσεις
ενώ το ισχνό τους χρώμα τις πνίγει όπως το δωμάτιο.
Μην ξεχνάτε τη σιωπή που κείτεται νεκρή στο κέντρο
περιστοιχισμένη από την μακάβρια σειρά ανέκφραστών αγαλμάτων
κούκλες ακίνητες, αμίλητες, αόμματες ,
ζωντανές, καθώς ακούγονται κοφτές μηχανικές ανάσες,
παρούσες μα συνεχώς ως κάτι που διαφεύγει,
που ασυναίσθητα ξεχνάς και ηρεμείς,
μα πάντα σε ακουμπά με κάποιον τρόπο.
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 