Για κάθε γυναίκα, για κάθε άνθρωπο

Ας μιλήσουμε για τη σημασία των λέξεων.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το «όχι». Αρνητική απόφανση σε κάποιο ερώτημα. Μπορεί να εκφραστεί λεκτικά, μέσω κάποιου νεύματος, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και μέσω της απουσίας οποιασδήποτε καταφατικής απόκρισης στο εν λόγω ερώτημα.

Ας περάσουμε στην επόμενη λέξη. «Ισότητα». Το δικό μου όχι, έχει ίδια σημασία με το δικό σου. Ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να παραβιάσουμε το όχι του άλλου.
Η πολιτική της βίας καθιστά τον γυναικείο πληθυσμό σε μειονότητα, είτε αυτό είναι ευρέως αποδεκτό, είτε όχι. Η τοξικότητα δεν παράγεται από κανένα ιδιαίτερο, διαβολικό πρόσωπο, αλλά από τον προνομιούχο άντρα της διπλανής πόρτας, που δεν τον συμφέρει να κοιτάξει την υπεροχή του κατάματα και να την απαρνηθεί, ώστε να δώσει στην συνάνθρωπό του το βήμα να υπάρξει δίπλα του κι όχι πίσω του.
Η βία κατά των γυναικών, η γυναικοκτονία (λέξη η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται στο λεξικό του word), και ο καθημερινός αγώνας για την υπέρβαση των έμφυλων διακρίσεων δεν είναι εξαιρέσεις. Είναι η γυναικεία πραγματικότητα. Και η γυναικεία πραγματικότητα δεν είναι κάτι μακρινό, εξωτικό και ξένο. Είναι η πραγματικότητα που λαμβάνει χώρο πίσω από κάθε πόρτα, μέσα σε κάθε εργασιακό περιβάλλον και εκεί έξω στους δρόμους.

Είμαι γυναίκα Δεν έχω πέσει θύμα σωματικής βίας, μόνο ψυχικής. Οι γυναίκες γύρω μου ήταν και αυτές σχετικά τυχερές. Δεν βιάστηκαν, δε χτυπήθηκαν, σε αντίθεση με τις γυναίκες που δε βλέπουμε (-και καλά-) ή μοιάζουν να είναι ok με αυτό, συνήθεια πλέον. Είναι επιλογή σου να εμπιστευτείς κάποιον, όχι όμως οι αντιδράσεις του. Δεν γνωρίζεις τον εαυτό που μπορεί να κρύβει κι εσύ είσαι πολύ αδύναμη να τον διαχειριστείς. Σε μια στιγμή, με μόνο εσάς τους δυο μάρτυρες. Εκεί φαίνεται πώς θα δράσεις μετά. Γιατί το τώρα δεν το προλαβαίνεις. Η βία, λοιπόν, που έζησα εγώ, εσύ και η κάθε μια μας, πρέπει να μας δώσει δύναμη να την παλέψουμε περισσότερο, για όλες μας. Μέχρι να την κινήσουμε.

Σήμερα θυμόμαστε κάτι σοβαρό, σημαντικό. Σήμερα βρίσκουμε ευκαιρία να καταλάβουμε την ανάγκη για αλληλεγγύη και πάταξη της βίας. Όμως το νόημα δεν φτάνει ως εδώ, η επέτειος είναι πιο συγκεκριμένη και χωρισμένη σε κατηγορίες και αυτό λέει πολλά (σήμερα για τις γυναίκες, αύριο για τα παιδιά, μεθαύριο για τους άντρες). Δυστυχώς το παρελθόν είναι γεμάτο αίμα, φόνους και ειδεχθείς καταστάσεις, όμως αυτό δεν πρέπει να ορίζει την συμβίωση και το μέλλον μας. Ας μην κρύψουμε άλλο το πρόβλημα. Ο καθένας τις ευθύνες του και στην θέση του, η μη διατάραξη της σωματικής ακεραιότητας είναι ανθρώπινο δικαίωμα, ένδειξη πολιτισμού όχι τυχαίο γεγονός ή συνθήκη με ημερομηνία λήξης, ας το πάρουμε απόφαση, επιτέλους! Όσο για τους θύτες, η ώρα της κρίσης δεν αργεί και η «απόδειξη» της ζωής πάντα κόβεται…

Ξύλο και κρεμάλα σε κάθε σεξιστή.

Νικήτα

Κόλιας

EL

Photography credits: EL

Advertisement