Ξεψυχώ πάνω σε τσαλακωμένα χαρτιά κακογραμμένες αράδες, όμως τα μέσα μου δεν φαίνεται να μπαίνουν σε τάξη.
Το μυαλό μου ανυπάκουο αγρίμι, επαναστατεί ενάντια σε κάθε κατασταλτικό μέτρο προσπαθώ -μάταια- να του υποβάλω.
Εγώ τείνω να αιωρούμαι. Μεταξύ νοητού και πραγματικού ή αλλιώς μεταξύ εμού και του μυαλού μου. Έχασα το μέτρημα των φορών που προσπαθώντας να με καταλάβω κατέληξα να με δικαιολογώ.
Πόσο θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να σε ονειρευτώ, μα φοβάμαι πως εν τέλει θα βρεθώ να βλέπω εφιάλτες με εμένα σε ρόλο που ενσαρκώνει όσα θα ήθελα να είμαι. Τελευταία οι σκέψεις μου γίνονται όνειρα, όμως κάπως καταλήγω να ξυπνάω με δάκρυα στα μάτια, ευχόμενη να μπορούσα να μην τα ξανακλείσω ποτέ.
Πάλι με δικαιολογώ, έτσι δεν είναι; Σκάβω λίγο πιο βαθιά, ξέρω πως όπου να’ ναι θα φτάσω στο σημείο απ’ όπου ακούγεται ο θόρυβος. Μα φοβάμαι. Δεν θέλω να με δω έτσι, καταλαβαίνεις;
Εγώ όχι.
Δεν μπορώ να καταλάβω. Παλεύω ολημερίς με σκέψεις και δαίμονες και μου φαίνεται πώς πλέον δεν μπορώ να με αναγνωρίσω, εξαιτίας των πολλαπλών αντικατοπτρισμών μου.
Θα κλείσω τα μάτια μου σήμερα, ελπίζω να σε ονειρευτώ. Αν τυχόν δω εφιάλτη, να είσαι το πρωί κάπου κοντά να μου σκουπίσεις τα δάκρυα.
Photography credits: Artemis B.
topicap.wordpress.com 