Το δικό μας αστέρι

Ανέκαθεν ήμουν γλωσσομαθής. 
Τόσο αγαπώ την έκφραση 
που μία γλώσσα δε μου αρκεί 
για να διατυπώσω όλες τις σκέψεις μου. 

Όλες τους είναι γυαλιστερά στολίδια 
του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου. 
Στα χαμηλά κλαδιά του κρεμώ τα γράμματα της αλφαβήτου
που είναι η βάση όλων.
Λίγο ψηλότερα τις συλλαβές και τους φθόγγους, 
τις προτάσεις, 
πιο πάνω τα βγαλμένα απ’ την καθημερινή ζωή σχήματα λόγου
που με τον γλωσσοεκφραστικό τους πλούτο 
τούς αξίζει να βρίσκονται αρκετά ψηλά, να φαίνονται καλύτερα. 
Κάθε μπάλα και μια γλώσσα, 
καθε κλαδί κι ένας πολιτισμός 
που μπλέκεται με τα υπόλοιπα κλαδιά, 
ανταλλάσσουν αμοιβαία τα φύλλα τους. 
Η πιο δύσκολη στιγμή του στολισμού : 
τι θα μπει στην κορυφή…
Ίσως όχι και τόσο δύσκολη τελικά, 
μιας και το χέρι μου πιάνει αυτόματα την πιο κατανοητή, 
την πιο ειλικρινή,
την ομορφότερη γλώσσα που έμαθα και μαθαίνω ακόμη· δια βίου η εκμάθησή της… 
Δεν απαιτεί πτυχία ή φροντιστήρια, 
παγκοσμίως χρησιμοποιούμενη, 
ουδέποτε λανθάνουσα, 
αυτή που αχρηστεύει το επάγγελμα του διερμηνέα-μεταφραστή, 
διότι αυτή τη δουλειά την εκτελούν τα όργανα του σώματος. 

Τα μάτια που βλέπουν τα χείλη που τρέμουν, 
τα χέρια που πλέκονται και δεν ξεκολλάνε, 
τα πόδια που νευρικά κινούνται κάτω απ’ το τραπέζι, 
τα μαλλιά που τυλίγουν τους ωραίους λαιμούς 
και κρύβουν τους γοργούς αρτηριακούς παλμούς…
Η γλώσσα της συνουσίας, όπου οι διεσταλμένες κόρες των γεμάτων πόθο οφθαλμών, 
πυροδοτούν ιστούς να ‘ρθουν σε στύση. 
Μμμ… αυτό καλύτερα να γίνει άλλο κείμενο, από μόνο του!  

~~~

Μα κι όλα αυτά να μην υπήρχαν, εγώ σε «διάβασα» μονάχα από τα μάτια. 
Μου ούρλιαζαν οι ίριδές σου παράπονα
που τα σκασμένα (υποθέτω) από το κρύο χείλη 
δε μπορούσαν να πουν. 

Και υποθέτω, γιατί ήταν καλυμμένα με μια μάσκα. 
Μια μάσκα που δε σε φίμωνε καθόλου· 
Ίσα ίσα, σου προκαλούσε λογοδιάρροια του αμφιβληστροειδούς χιτώνα. 
Το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων ήταν οι τελείες σου 
κι ελπίζω να ‘ταν άνω τελείες,
μικρές, δηλαδή, παύσεις
και να «μιλούσες» κι άλλο . 
Δε χορταίνω να σ’ «ακούω». 
Εμείς οι δυο, πάντως, με τα μάτια, 
εφηύραμε ιδιωματισμούς που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Κι αυτοί ήταν το αστέρι που φέτος έβαλα στο δέντρο μου.
Αστέρι λαμπερό, όπως η υγρή λάμψη μες στις κόγχες σου 
που μέσα της κολυμπούσαν, με σάρκα και οστά, όλα μας τα μυστικά … 

Bookaterian

Photography credits: Μαίρη Τζέιν

Advertisement