Κρατάω τη Μπίλια σφιχτά, νιώθω κάθε της καμπύλη
Ζεσταίνεται το χέρι μου, ιδρώνω
Θέλω τόσο πολύ να φτάσει σε εκείνο το σημείο, θέλω να μπορούσα να την κατευθύνω εγώ σφίγγοντάς την περισσότερο
Φυσάω τη γροθιά μου και τη ρίχνω
Τότε αρχίζει το τρελό παιχνίδι, η ρουλέτα στριφογυρνάει και η Μπίλια αλλάζει θέσεις συνεχώς
Χαίρομαι και εκνευρίζομαι αλλεπάλληλα, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.
Η Μπίλια από την άλλη, χοροπηδάει ξέγνοιαστη μέσα σε ένα παιχνίδι λούνα παρκ. Μοιάζει χαρούμενη και ζωντανή, όλα τα βλέμματα πάνω της όταν κάνει το αυτονόητο.
Στο τέλος σταματάει το παιχνίδι και η Μπίλια ηρεμεί, πεθαίνει, η Ρουλέτα δεν είναι πια ο παρτενέρ της στον μοιραίο χορό
Εγώ όμως, ζω ή πεθαίνω; Έφτασε εκεί που θέλω ή ήταν μία ασήμαντη προσπάθεια να κάνω κάτι καλύτερο για τον εαυτό μου;
Και εδώ μπαίνει η αλληγορία
Έχει σημασία που έφτασε η μπίλια;
Δύο στρατόπεδα : {Τύχη} και {Μοίρα} τα ονόματά τους. Αμέτρητες φιλοσοφικές συγκρούσεις.
Περιεγράφηκε λοιπόν ένα συμβάν που καθόρισε η τύχη με συνεργούς τη Μπίλια και τη Ρουλέτα.
Ήταν όμως γραφτό;
Photography credits: EL
topicap.wordpress.com 