Τα βήματα δεν ενδιαφέρουν τα πιασίματα,
όσα γλιστερά αποτρέπουν την ιστορία να κυλίσει ομαλά.
Καθώς περπατάς, σταματάς,
και λόγω της πολλής δυσανεξίας για όσα ανόητα
σε διοχετεύουν,
γυρνάς πίσω αντίθετα στο ρεύμα.
Το να μετράς ανάποδα τις στιγμές
μοιάζει σαν να ζουλάς χαλασμένο σταφύλι ανάμεσα στα χείλη,
αλλά καθώς δεν σε ενδιαφέρει
κάθε τι, έτσι, μοιάζει ενδιαφέρον.
Τραβάς τα πόδια κόντρα στο ποτάμι
και αφήνεις πίσω αλλεπάλληλες στρώσεις από κάτι,
μέχρι που προβάλει ο καταρράκτης σαν λεπίδα
ανέλπιδο ανάποδα άλμα.
Η χαίτη από τα πρασινωπά του βρύα
σε βαραίνει απωθητικά,
ενώ οι πιτσιλιές του σου σκάβουν τις κόγχες,
προσπαθείς να πιαστείς από πουθενά,
το σχήμα κάποιου πιασίματος να κρατήσεις.
Τα πιασίματα δεν ενδιαφέρονται για τα δικά σου βήματα,
και ο καταρράκτης στέκει εκεί σαν χαραγματιά στο παρελθόν,
να πετάει την ζωή σου σαν πληγή, ανοιγμένη αρτηρία,
από το πριν σε αυτό το μετά που φυλακίζει.
Photography credits: Panos Kimpou
topicap.wordpress.com 