Υπήρξαν φορές που ευχήθηκες για τη νέα χρονιά να μη σου φέρει ντε και καλά κάτι συγκεκριμένο, αλλά μονάχα να μη σου στερήσει αυτά που ήδη έχεις; Ε, λοιπόν, καμία άλλη χρονιά δε μας έκανε να το νιώσουμε αυτό τόσο πολύ στο πετσί μας, όσο η χρονιά που μας πέρασε. Κυριολεκτικά από το πουθενά, αυτή η χρονιά μας στέρησε πράγματα που τα θεωρούσαμε τόσο δεδομένα, όσο και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ποιος να μας το έλεγε ότι θα έπρεπε να κλειστούμε σώνει και καλά σπίτι, να καλύπτουμε το μούτρο και να βγαίνουμε μόνο για συγκεκριμένους λόγους και μάλιστα κατόπιν αναφοράς; Ποιος να μας το έλεγε ότι θα φοβόμασταν κάτι τόσο βασικό όσο η ανθρώπινη επαφή και ο εξωτερικός αέρας; Και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν υπήρξε άλλη χρονιά που να είμαι τόσο ευγνώμων για μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, για ένα πιάτο φαγητό, για τη σύνδεση στο ίντερνετ (!), για τα άτομα που με νοιάζονται έστω και από μακριά, για τη δύναμή του ανθρώπινου αγγίγματος, για το γεγονός ότι κατάφερα να διατηρήσω την υγεία μου. Δεν υπήρξε άλλη χρονιά που να στρέψω τόσο μάτια και καρδιά στο συνάνθρωπο που την έβγαλε λιγότερο ξώφαλτσα, που να καταλάβω σε τέτοιο βαθμό ότι όλοι μαζί μπορούμε, γιατί η αλληλοβοήθεια είναι αυτή που μας πάει μπροστά.
Ναι, δέχομαι ότι πολλοί είχαμε την πολυτέλεια να κάνουμε τα πικρά γλυκά εκ του ασφαλούς. Ο στόχος όμως δεν είναι να νιώθουμε ενοχές για αυτό, λες και έπρεπε η χρονιά να είναι κακή για όλους, ούτε οπωσδήποτε να μην κρατήσουμε κάτι θετικό.
Ο στόχος είναι να παραδειγματιστούμε από τις διάφορες εμπειρίες -καλές, κακές, δεν έχει σημασία- και πιασμένοι χέρι-χέρι (έστω, νοερά) να προχωρήσουμε, όπως γίνεται πάντα. Υγεία και αγάπη για τη νέα χρονιά. Όλα τα άλλα έρχονται.
Photography credits: Μαίρη Τζέιν
topicap.wordpress.com 