Περιμένω πάνω απ’ το τηλέφωνο για νέα σου εδώ και κάτι ώρες. Ο χρόνος κυλάει περίεργα όταν περιμένεις, σχεδόν παγώνει. Υποθέτω μαζί του παγώνεις κι εσύ.
Σκέφτομαι πως κανονικά δεν θα έπρεπε να με πειράζει και τόσο αυτή η αναμονή.
Σκέφτομαι πως κανονικά θα έπρεπε να την είχα συνηθίσει.
Η αλήθεια είναι πως είτε το παραδέχομαι, είτε όχι, περιμένω πάνω απ’ το τηλέφωνο για νέα σου εδώ και κάτι χρόνια.
Τότε, βέβαια, ήταν αλλιώς.
Τότε κοιμόσουν δύο δωμάτια πιο δίπλα.
Σχεδόν θέλω να σηκωθώ και να πάω εκεί να σε ψάξω.
Δεν το κάνω όμως.
Ξέρω πως, όσο και να σε ψάξω, δεν θα σε βρω.
Τώρα είσαι σε ένα άλλο δωμάτιο, με δύο συγκατοίκους και τρία παράθυρα με τις πιο απαίσιες κίτρινες κουρτίνες που έχω δει.
Δεν έρχομαι να σε ψάξω πια. Κάτι μέσα μου μού λέει, πως ούτε και εκεί θα σε βρω.
Όμως θέλω να σου μιλήσω, άρα πού πρέπει να πάω τώρα;
Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο αλλά μου είπαν ότι δεν θα ξαναπαντήσεις.
Θα σου έγραφα γράμμα, αλλά δεν ξέρω πού έχεις πάει για να σου το στείλω.
Έβαλε ψύχρα και ψάχνω εδώ και μέρες ένα πάπλωμα, πού τα ‘χεις βάλει; Θέλω να σου πω συγγνώμη για το ύφος μου, που θα σε βρω; Τα λουλούδια σου μαραίνονται, πώς να τα φροντίσω; Θέλω να σου πω ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, πού θα σε βρω; Αύριο θέλω να κάνω εκείνο το κέικ που σου άρεσε, πού έχεις γράψει τη συνταγή;
Έχω και ένα-δύο και ακόμα χίλια πράγματα που θέλω να συζητήσω, πού θα σε βρω;
Περιμένω πάνω απ’ το τηλέφωνο για νέα σου εδώ και κάτι μέρες, αλλά δεν χτυπάει, και μέσα στην πίκρα μου χαίρομαι.
Δεν θέλω να χτυπήσει, ακόμα και όταν όλοι λέμε πως θα είναι καλύτερα για ‘σένα.
Δεν θέλω να χτυπήσει.
Θέλω όμως να σου μιλήσω, άρα πού θα σε βρω;
Έχεις αφήσει τα πράγματα σου εδώ και δεν ξέρω τι να τα κάνω.
Έχεις αφήσει κι εμένα εδώ, μαμά…τι να με κάνω;
Τι να κάνω;
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 