Έχεις νιώσει ποτέ ότι κουβαλάς το στίγμα του διαφορετικού από τη στιγμή που γεννήθηκες; Μαύρο λες εσύ, άσπρο οι άλλοι. Κοντό λες εσύ, μακρύ λένε οι άλλοι. Μέρα λες εσύ, νύχτα οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι όμως.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δε θα βρεις κανέναν όμοιο σου, ότι ποτέ κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τι έχεις στο μυαλό σου; Ότι δε θα μπορέσεις να ταιριάξεις ποτέ σε καμία ομάδα και ότι βλέπεις τα δρώμενα γύρω σου σαν θεατής, χωρίς να μπορείς να συμμετάσχεις;
Νιώθεις πως πάει κάτι στραβά με σένα; Πως οτιδήποτε και να συμβεί, όσοι και να είναι γύρω σου θα είσαι πάντα μόνος;
Και πόσοι είναι -εν τέλει- που αισθάνονται ακριβώς το ίδιο; Πόσοι αισθάνονται σαν παρίες της καθημερινότητας, και αν είμαστε πολλοί, γιατί δε βρίσκουμε ο ένας τον άλλον;
Εμείς οι παρίες τη βρίσκουμε και ταυτόχρονα μελαγχολούμε με την παρέα του εαυτού μας, το ίδιο και με την παρέα των άλλων. Είμαστε πάντα κάπου στο μεταίχμιο, τόσο που πλέον το συνηθίσαμε σαν τη φυσική μας κατάσταση.
Για κάποιους όμως αξίζει να κάνουμε έναν κόπο να γνωρίσουμε και το δικό τους μεταίχμιο.
Photography credits: Mary Jane
topicap.wordpress.com 