Για άλλη μια φορά το κρύβω

Δεν μπορώ να το πω
αλλά ο χρόνος μου μασά την ψυχή
τα γκρίζα, το ασήμι που κόβει τον ήλιο,
το κόβω, το απλώνω, το ράβω σε ανεκτά ρούχα
να κρύψω, να ανακατέψω · δεν μπορώ να το πω
γιατί;

Πώς θα σβήσει μια χορογραφία από φωνές
μόλις ευθυγραμμίσεις τους νευρώνες σε μία φράση
«και είναι.. αυτό»,
σβήνεις στον τάφο που ορίζει η εξήγηση
κατεδαφίζεις τον ουρανοξύστη, καθώς βρήκες
τα αρχιτεκτονικά σχέδια, αρκούσαν,
για να πάρω μια ανάσα, αλλά γυμνός μένω
χωρίς τους τοίχους του, χωρίς τον σκελετό του.
Δεν μπορώ να το πω γιατί…
αλλά με τρώνε σαν σκουλήκια τα λίγα λόγια,
το κατηγορηματικό βλέμμα του καθρέφτη,
για αυτό ντύνω και ξεντύνω, όλο κρύβω
καταχωνιάζω τα σχέδια,
να κρατήσω αυτό το κυνηγητό για λίγο ακόμη,
να κρατήσω το κτήριο πριν κατεδαφιστεί στην δισδιάστατη σελίδα.