Από τις κόκκινες και μπλε βουλίτσες που βλέπω όταν κλείνω τα μάτια μου, μεταφέρομαι στην πραγματικότητα του υποσυνείδητου.
Αυτή η πραγματικότητα μοιάζει λίγο με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, αλλά τη ζω με κάθε μου ανάσα.
Βρίσκομαι σε μια σούβλα, γυμνή πάνω από μια αναζωπυρωμένη φωτιά. Γύρω μου βλέπω δαίμονες. Όχι κόκκινους μινώταυρους, δαιμονικές ψυχές με ανθρώπινη μορφή. Γελούσαν κι έπιναν, ήταν ένα πραγματικό γλέντι.
Δε με κοίταζε κανείς, γιατί απλά ήμουν το φαγητό που ετοιμαζόταν. Στη σούβλα.
Οι διοργανωτές του πάρτυ καθόντουσαν γύρω μου. Τους άκουγα να μιλάνε, ενώ με κοιτούσαν να ψήνομαι, σα ρομαντικό θέαμα. Τους κοιτάω καλύτερα και δεν εκπλήσσομαι σχεδόν καθόλου. Ο Τραμπ, ο Ερντογάν, ο Χίτλερ και ένα γουρούνι έπιναν Γερμανική μπυρίτσα από τον βερολινέζο μπάρμαν. Σχεδόν. Δεν ξέρω γιατί ένα γουρούνι έβλεπε εμένα να ψήνομαι για να με φάει, αλλά μετά κατάλαβα.
Είχαν ανάψει μια τεράστια πίπα γεμάτη «Ελλάδα» και σχεδίαζαν το επόμενο γλέντι.
-Ποιον θα ψήσουμε?
-Την Ειρήνηηηη!
-Την ψήσαμε στο προηγούμενο, μπρο, ήπιες πολύ. Άλλη;
-Την Ελευθερία;
–Μπα, δε θέλω άλλη από «Ε» , σήμερα ψήνουμε και την Ελπίδα.
-Όκευ, διάλεξε ανάμεσα σε Σοφία, Πίστη και Αγάπη. Ας κάψουμε όλη την οικογένεια σταδιακά.
Το γουρούνι γουρουνίζει λέγοντας ότι προτιμάει αγόρι για αλλαγή. Το αγνοούν και του δίνουν λίγη λάσπη να κυλιστεί.
-Διαλέγω τη Σοφία, φίλοι. Της δώσαμε ήδη πολύ χρόνο.
Ψήνομαι, καίγομαι. Όλο μου το σώμα αλλοιώνεται. Πεθαίνω και ξέρω ότι θα πεθάνει ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου. Είμαι ανήμπορη και καταναλώσιμη.
Ξαφνικά νιώθω δροσιά στο πρόσωπό μου και δόντια στο χέρι μου. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον δαίμονα Τόμπυ στο δωμάτιό μου στις 3 το πρωί.
Ευχαριστώ, σκύλε.
Photography credits: EL
topicap.wordpress.com 