Παρειδωλία: /ουσ. ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο ένα δυσδιάκριτο ή ασαφές εξωτερικό ερέθισμα εκλαμβάνεται εσφαλμένα ως ευκρινές και πλήρως αναγνωρίσιμο.
Προϊόν της παρειδωλίας είναι αυτό το μακρόστενο πρόσωπο με το ορθάνοιχτο στόμα και τα ορθάνοιχτα μάτια κάπου ανάμεσα στα «νερά» του παρκέ πατώματος του δωματίου σου, η γυναικεία μορφή με το πονηρό βλέμμα που σχηματίζει ο ατμός πάνω στο τζάμι της ντουζιέρας, το σχήμα δεινοσαύρου με αυτιά σκύλου που διαγράφεται στα σύννεφα.
Ζω κι εγώ (κι εσύ) σε ένα τέτοιο φαινόμενο.
Βλέπουμε το πρωί χαμογελαστά πρόσωπα, να μας δίνουν όλα τα σημαντικά νέα του καπιταλιστικού μετώπου. Αν είσαι γυναίκα και όμορφη μπορείς να καταφέρεις πολλά. Αν είσαι άντρας και φραγκάτος, μπορείς να καταφέρεις ακόμη περισσότερα. Η αστυνομία μας προστατεύει και το κράτος μας αγαπάει. Παρειδωλία. Μια πλήρης διαστρέβλωση του ανθρώπινου νου.
Αν είσαι καλλιτέχνης με κάποια συγκεκριμένα «πολιτικά φρονήματα», ο νόμος σε καταδικάζει. Ω, όχι, συγγνώμη, το πήραν πίσω αυτό, τόσο μεγαλόκαρδοι και δημοκράτες, βλέπεις… Αλλά αν είσαι καλλιτέχνης και η τέχνη σου δεν αφορά σε ύμνο στη δική τους τρομοκρα- εεεε δημοκρατία, ανοίγουν το αυθαίρετο παράθυρο του νομοσχεδίου και -ουπς- σε «αυτοκτονούν». Λογικά και αυτό το γραπτό πασάρει αντι-σωφρονιστικές απόψεις (;). Ίσως αν δουν και το έργο του εξωφύλλου να μας μπαγλαρώσουν. Παραλήρημα.
(Κάτι σαν τη Μαύρη Λίστα του Χόλλυγουντ, αλλά στον 21ο αιώνα)
Ανοίγω τα social και βλέπω (στην Ισπανία) στίχος «Δεν θα μας λυγίσουν» να λογοκρίνεται ως ενθάρρυνση τρομοκρατικών πράξεων. Αύριο θα είναι ίσως κάποιος στίχος των Social Waste. Την επόμενη ίσως είναι το κείμενο το δικό μου, η δημοσίευση η δική σου.
Βλέπω τους «ηγέτες» μας να κάνουν ζωάρα ενώ εμείς μαυρίζουμε μέρα με τη μέρα με τις αποφάσεις τους. Γιατί πρέπει να είμαστε σωστή και οργανωμένη κοινωνία ανδροειδών. Γιατί η τέχνη αποτελεί υποκινητή των λαών. Αν ξεστραβωθείς, θα ξεσηκωθείς. Οπότε, τι καλύτερο; Σου στερούν το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που -υποτίθεται- έχει θεσπιστεί χρόνια και χρόνια πριν και -επίσης υποτίθεται- είναι απαράβατο.
Αυτή ακούγεται να είναι η πραγματικότητα. Όλα ωραία και καλά, έτσι;
…Έτσι;
Αλλά όλα αυτά είναι μια παρειδωλία είπαμε, έτσι; Μια ψευδαίσθηση…
…Έτσι;
Όχι, όχι δεν μπορεί η πραγματικότητα να είναι τόσο εφιαλτική. Μπορεί;
… Μπορεί;
Η τέχνη είναι η επανάσταση και η επανάσταση η συνέχιση της ιστορίας μας. Διάβασέ το ξανά αυτό, αργά. Ποιοι είστε εσείς για να μας φιμώσετε; Όπως αναφέρει και ο Άλαν Μουρ στην αγαπημένη φράση από το V for Vendetta: Ο λαός δεν πρέπει να φοβάται τις κυβερνήσεις, αλλά οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται το λαό.
Αν μιλήσουμε όλοι και μιλήσουμε τώρα, αν ξαμολήσουμε τον τιτάνα του Ελεύθερου Λόγου με έργα-γροθιές που δεν αρέσει στις γαλάζιες φλέβες τους και στις δήθεν φιλελεύθερες απόψεις τους να σπάσουμε μαζί τα κάγκελα των πεπερασμένων κελιών τους.
Αυτόν τον εφιάλτη δεν τον λες παρειδωλία. Είμαστε ξύπνιοι, μα όχι πλήρως αφυπνισμένοι. Ένας βιώσιμος κόσμος απομακρύνεται σταδιακά. Το λες και ουτοπία πια.
#AgainstArtCensorship
Photography credits: Giant’s Kids
topicap.wordpress.com 