Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βυθίζω
μια υπόσταση παράλληλο φύλλο,
σαν συμπαγές διεπιφανειακό αίσθημα,
σε παύση.
Παγώνω το βλέμμα,
ακίνητο πρόσωπο,
σκάβω να βρω τις κρυμμένες πτυχές,
να βρω ό,τι αγνοώ καθημερινά μεσ’τον θόρυβο.
Νιώθω λευκή σαν γάλα μια χορδή να με διαπερνά,
νερουλιάζοντας το σχήμα, την ιδεά.
Αλλά παίρνω ανάσα ξανά
και βλέπω, με την γλυκιά γεύση της περασμένης παύσης,
καμία διαφορά σε εμένα,
μα μόνο στην εικόνα μου.
Την εικόνα που βλέπουν οι άλλοι.
Την εικόνα έτοιμο πακέτο
Αντιλήψεων,
Αντιδράσεων,
Συμπεριφορών.
Τι πραγματικά μας διαχωρίζει, παρά μόνο μια εικόνα;
Ένα ακόμη αυθαίρετο, ειδωλολατρικό
καθεστώς ρόλων.
Η γυναικεία φύση δεν είναι σφραγίδα τέτοιου ρόλου,
είναι ένας ακόμη τρόπος να είσαι άνθρωπος,
να νιώθεις, να αλληλεπιδράς και να υπάρχεις.
Κοιτώ, αλλή μια φορά,
στην οξειδωμένη χαραμάδα στην γωνία του καθρέφτη
και έτσι εστιάζω στις χιλιάδες χαρακές του.
Κανένας ρόλος, κανένα «έτσι πρέπει, έτσι θα’ σαι»,
Τίποτα.
Δεν θα εξυμνήσω το αυτονόητο, απλά
Επιτέλους δες χωρίς τα «αλλά»
δες τον άνθρωπο που είναι γυναίκα, όπως είναι, όπως θέλει.
Photography credits: Artemis B.
topicap.wordpress.com 