Disclaimer: Δεν βάζω όλους τους άντρες στο ίδιο τσουβάλι, ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί υπέροχοι εκεί έξω, αλλά τώρα δε μιλάμε για αυτούς, μιλάμε για τους άλλους.
(Και ίσως λίγο trigger warning)
Αυτά.
Που λέτε, την ώρα που πήγαινα να γράψω μια ποιητικότατη ωδή στο πλάσμα αυτό που είναι η γυναίκα (δεν θα προσπαθήσω να τη χαρακτηρίσω, διότι μου είναι αδύνατο να το κάνω με μια λέξη) μου ήρθε μια ανάμνηση στο μυαλό από το πουθενά.
Συχνά μου συμβαίνει αυτό με μεθυσμένες στιγμές -ντραμάτικ γελοιοποίησης- ή όταν νοσταλγώ κάτι πολύ, ας πούμε τα ρεβίθια της γιαγιάς μου ή ας μη πιάσω τους πρώην καλύτερα ή τους πλατωνικούς έρωτες ή διάφορες άλλες περίεργες ορμές. Μου ήρθε, λοιπόν, αυτή η εικόνα, δεύτερο έτος, πανεπιστήμιο με τον καθηγητή στο χρώμα (για όταν ακόμη ήμασταν άνθρωποί μιλάω, όχι εξωγήινοι σε τσιμεντένια κλουβιά). Εξεταστική, είχα παρουσιάσει τα έργα μου, τα είχα πάει και καλά, κάποια στιγμή ο καθηγητής με ρωτάει ποιούς καλλιτέχνες κοιτάω αυτό το καιρό. Όχι μόνο τότε άλλα και τώρα και ίσως για πολύ καιρό ακόμη, κοιτάω γυναίκες. Διότι ταυτίζομαι. Με κάνουν να νιώσω και να «απαντήσω». Του λέω ότι με τραβάει περισσότερο η τέχνη γυναικών
καλλιτεχνών, βλέπε την πελώρια Ana Mendieta ή το αιωνίως είδωλο μου Patti Smith (την Πάττι δεν την είπα στο καθηγητή, δεν θα καταλάβαινε). Όπως και να έχει, επειδή ξεφεύγω και θα αρχίσω να μιλάω για ρεβίθια πάλι, ο καθηγητής μου απαντάει με ένα σχεδόν υφάκι, ότι, “…Δεν θα έπρεπε να το κάνεις αυτό.”
Μου λέει, “… ότι είμαστε ίσοι” και σε ελεύθερη μετάφραση: …ότι είναι μείον πόντος μου, πόντος φεμινιστικού περιεχομένου αυτό που κάνω.
ΧΑ! Εδώ θα αφήσω ένα μεγάλο, «ΧΑ».
Μπορεί να μη το είπε έτσι ακριβώς, μπορεί όμως και να το είπε. Μπορεί να έχω κάνει χιλιάδες προβολές πάνω στα λόγια του, αλλά μπορεί και όχι. Το θέμα όμως παραμένει το ίδιο: Ισότητα;
Σε μια ουτοπική φλοίδα παράλληλου χωροχρόνου, ίσως. Σε αυτή εδώ, δεν θα το έλεγα. Διότι η ισότητα είναι μια αλυσίδα νοημάτων και ενεργειών. Όχι ένα τούβλο με μερικές και αντικειμενικές διαστάσεις. Τα πράγματα δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι.
Εδώ εγώ ήθελα πολύ να του πω: 《Αν το πιστεύεις αυτό, έλα να σου πω κάποιες εμπειρίες μου, που θα προσβάλουν τον εγωισμό σου και θα μου βάλεις 5 στο εξάμηνο, να δούμε μετά για ισότητα και για άλλες προβληματικές》.
Θα αρχίσω λέγοντας ότι είμαι 22 (εντάξει, σχεδόν 23).
Θα συνεχίσω λέγοντας ότι έχω ακούσει γυναίκες να λένε με περηφάνια και να συμφωνούν η μια με την άλλη ότι είναι “ ΤΥΧΕΡΕΣ που ΔΕΝ έχουν πέσει ΘΥΜΑ ΒΙΑΣΜΟΥ”. Ξανά λέω αν δε το διαβάσατε
καλά: τυχερές.
Αχ! Συγχίζομαι… Από πότε ο βιασμός έγινε ΑΠΟΔΕΚΤΗ καθημερινότητα; Αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας; Και θα πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχει βιαστεί; Είναι σα να λέω: 《Αχ, είμαι πολύ τυχερή που δε με έχει πατήσει αμάξι》 ή ακόμη καλύτερα: 《Αχ, είμαι
πολύ τυχερή που κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου δε με πατάει αμάξι. Αχ, τι ωραία!》. Ε…. όχι.
Εδώ, λοιπόν, θα παραθέσω μια μικρομεγάλη λίστα από μικρομεγάλα πράγματα που μου έχουν συμβεί, τα σχεδόν 23 μου χρόνια.
Αρχίζουμε.
- Ένας έχει αυτοϊκανοποιηθεί μπροστά μου, στο μετρό, κοιτώντας με.
2. Ένας μου έχει πει να με πληρώσει για να κοιμηθώ μαζί του.
3. Δυο φορές με έχουν ακολουθήσει στο σπίτι με τα πόδια, και τις δυο αυτές φορές έπρεπε να τρέξω λες και δίνουν δωρεάν καφετιέρες μέχρι το σπίτι μου και να κάνω δυο μέρες να συνέλθω (όχι από το τρέξιμο).
4. Τρεις φορές με έχουν ακολουθήσει με μηχανάκι, μια φορά με αμάξι .
5. Πολλές φορές μου έχουν στείλει ντικ πικ.
6. Πολλές φορές με έχουν ακουμπήσει, στο λεωφορείο, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στο τραμ.
7. Αμέτρητες φορές έχω φορέσει ρούχα που με κρύβουν.
Και όχι, σε περίπτωση που αναρωτιέστε, δε τα μετράω, ούτε τα γράφω με κρυφή ευχαρίστηση στο ημερολόγιο μου.
Αυτά είναι κάποια από τα περιστατικά που έχω βιώσει εγώ, αλλά και πολλές άλλες γυναίκες, είμαι σίγουρη. Σε μια κοινωνία που θεωρεί το βιασμό ένα απλό, κοινό και καθημερινό συμβάν χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Που κάνει τις γυναίκες να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που δεν έχουν πέσει θύμα βιασμού. Ακόμη.
Σε μια κοινωνία που γεμίζει και άλλες τύψεις ψυχικά και σωματικά τραυματισμένα πλάσματα και κάνει εξαιρετικά μεγάλα πόστερ από μήτρες σε σχήμα καρδιάς με ένα μωρό μέσα και τα βάζει παντού.
Από τη μέρα που γεννιόμαστε, το σώμα μας μας το παίρνουν, δεν είναι πια δικό μας. Μας το αντικαθιστούν με ένα δέρμα κολλημένο με κόλλα UHU, με τσακισμένες πεποιθήσεις,
αβάσιμες εικασίες, μας κάνουν αντικείμενα, μας κάνουν ΣΑΡΚΑ. ΣΚΕΤΗ.
Photography credits: Εl
topicap.wordpress.com 