Πάσχω από επιλεκτική αμνησία.
Συνήθης διαταραχή και προσβάλλει κυρίως τα ίδια άτομα
που θα δουν νωρίτερα άσπρες τούφες από άλλους.
Που οι μετεωρολόγοι δε μπορούν να προβλέψουν
τις χιονοπτώσεις στην κεφαλή τους.
Θυμάμαι, λοιπόν, αυτά που με συμφέρουν,
ξεχνώ εκείνα που δεν.
Αποκτήστε τον έλεγχο των δεδομένων σας.
Ε, πιο σφιχτά δε θα μπορούσα να κρατώ τα ηνία της μνήμης.
Η αναβλητικότητα, μεσαίο όνομά μου.
Η καθημερινότητά μου, ελβετικό τυρί.
Με κενά, όπως του παραπάνω γυμνού στίχου
που του λείπει το ρήμα,
γεμάτη τρύπες που μπάζουν αέρηδες και καταιγίδες.
Καταιγίδες, ειδικά, που με χαστουκίζουν στο πρόσωπο.
Μερικών το χαστούκι το ξέχασα
κι ας έμεινε ανεξίτηλο στο δέρμα για καιρό
κι ας το ‘καψε ο ήλιος και το ‘κανε στάμπα
που το σίδερο τη μαγάρισε ακόμη περισσότερο
κι ας ψαρεύω κάθε πρωί μύγες στο γάλα μου,
γιατί μαζεύονται στρατιές γύρω απ’ τα περιττώματα
του κάθε πλησίον «καλού Σαμαρείτη».
‘Κείνο το πετραδάκι που μπήκε στο μάτι
έκανε κατάληψη για τα καλά.
Πάσχω και από άλλα ωραία, βλέπε
υπαρξιακή πρεσβυωπία ή αλλιώς “πες μου τι να κάνω”!
Για τους άλλους πάντα εκεί, για εμένα ποτέ πουθενά
(δεν είμαι).
Οι Αυτόματοι Τηλεφωνητές εργάζονται κατά την απουσία σας.
Έβαλα κι εγώ έναν τέτοιο μάγκα, να καθαρίζει για πάρτη μου.
Κάθε φορά που τον καλούσε ο εαυτός μου, εκείνος του έλεγε:
Για να ακούσεις το υπόλοιπο των φίλων σου, πάτησε…
Κι εκεί κοβόταν, ως δια μαγείας, η γραμμή.
Ποτέ δεν έμαθα ποιο κουμπί πρέπει να πατάω.
Ίσως γιατί μονάχα εγώ έμεινα να είμαι το υπόλοιπό μου. Για να ανανεώσω το χρόνο αξίας μου
κανένα πακέτο δε με συμφέρει.
Γιατί μονάχα μου προσθέτει λεπτά, δε μου γυρίζει τα χαμένα.
Γύρνα την κλεψύδρα, ακούμπησε την πάνω σ’ ένα τραμπολίνο,
πάρε φόρα και πήδα μαζί της
και θα δεις πόσο πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις περνά ο χρόνος.
Μια ζωή κόψε-ράψε στο μοντάζ,
δ ε ν π ά ε ι άλ λ ο.
Και δεν ξέρω τι πονά περισσότερο:
αυτά που υποδύομαι στο ρόλο ή τα άλλα που δεν μπήκαν ακόμη στο σενάριο;
Photography credits: George Dragas
topicap.wordpress.com 