Είναι περίεργο που μ’αρέσει να με κοιτάω στον καθρέφτη όταν κλαίω; Σα να μου δίνει μια
ευχαρίστηση. Όσο με κοιτάζω τόσο πιέζω τον εαυτό μου να κλάψει παραπάνω. Και όταν
σταματήσουν τα δάκρυα, τότε έρχεται η πραγματική απογοήτευση.
Είναι περίεργο που με φαντάζομαι σε σκηνές γεμάτες πόνο και στεναχώρια; Σα να τις
επιθυμώ, αλλά τρέμω στην ιδέα. Μια ακόμη προσπάθεια να αποδείξω στο μυαλό μου πως
ίσως και να ‘μουν δυνατή να αντιμετωπίσω σπαρακτικές καταστάσεις. Με παρηγορεί η
αμεσότητα αυτών των σκέψεων.
Είναι περίεργο που εύχομαι να πάθαινα ένα ατύχημα; Ας μη πονούσα πολύ, μονάχα λίγο,
έτσι για το εφέ. Αναρωτιέμαι απλώς τι θα γινόταν. Ενδεχομένως να είχε πιο ενδιαφέρον η
καθημερινότητα μου, έστω για λίγο.
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 