Είναι απότομο, το σκασμένο, είναι εκεί για να σου πονάει την ψυχή ολόκληρη, δεν κάνει μισές δουλειές. Έχοντας αποκτήσει εικοσαετή περίπου «εμπειρία» στο θέμα θέλω να πω κάνα δύο από τις «αλήθειες» μου. Είναι γλυκόπικρο το περιθώριο, που λες. Nαι μεν μόνος σου πορίζεσαι -και πονάει πολύ αυτό- όμως σου δείχνει πολλά πράγματα. H παρατηρητικότητά σου αυξάνεται αναγκαστικά, γιατί το περιθώριο και η πράξη συνήθως μαζί δεν παν’, οπότε τι μένει πέρα από αυτήν;
Εξαίσιο θέαμα ο «χορός» των άλλων. Σου μαθαίνει ποιος είσαι και τι θες να κάνεις, διότι από ‘κει μέσα, στο υπόγειο που κλειδώθηκες άθελά σου ή μη μαθαίνεις να βλέπεις χωρίς να πράττεις, που και να πράξεις η αξία της πράξης μεσ’ στο υπόγειο είναι μηδενική (συνήθως) αναλογικά με αυτές των χορευτών της ζωής. Διότι μην νομίσεις στιγμή πως ζεις στο περιθώριο, επιβιώνεις μόνο.
Επειδή ίσως να μην κατάλαβες ποιο πράγμα ακριβώς ορίζω ως πραγματικό περιθώριο θα σου το περιγράψω όπως μπορώ. Περιθώριο ονομάζω την κατάσταση που είσαι μόνος, με κανέναν άλλο, νοητικά. Από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από το λύκειο στην προφανή κατάθλιψη -που από πάντα είχα αλλά τότε το κατάλαβα- μόνος πορευόμουν, κανέναν δεν άκουγα. Αυτό είναι το περιθώριο εν τέλει, η νοητική μοναξιά, ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει.
Έχω ζήσει και την κοινωνική -βαριά και ασήκωτη είναι- όμως δεν είναι το ίδιο. Όλες οι κοινωνίες έχουν ομάδες, έστω και περιθωριακές, αν ψάξεις θα τις βρεις, πιστεύω, γιατί εγώ αυτό στην ουσία σα να έκανα. Αν δεν βρεις την συνείδηση σου και τον στόχο σου είσαι στο περιθώριο, στο υπόγειο, διότι στον κόσμο της προβολής το να σε βάζουν στο κοινωνικό περιθώριο δεν είναι κακό για μένα, είναι απόδειξη της αξίας σου.
Photography credits: George Dragas
topicap.wordpress.com 