Όταν ήμουν μικρή πήγαινα για χορό. Κάναμε διάφορες χορογραφίες γνωστών pop τραγουδιών της εποχής και εγώ πάντα βρισκόμουν στις πίσω σειρές- γεγονός που καθιστούσε αδύνατο για τη μαμά μου να με τραβήξει ωραίες φωτογραφίες όταν ερχόταν να με καμαρώσει στις καλοκαιρινές παραστάσεις, για τις οποίες δουλεύαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν καταλάβαινα τότε τι σήμαιναν όλα αυτά και ούτε κι έδινα και πολλή σημασία, γιατί οι καλοκαιρινές παραστάσεις συνεπάγονταν ότι αμέσως μετά θα με πήγαιναν οι γονείς μου στα Goody´s.
Στο δημοτικό έκανα παρέα με ένα κορίτσι, το οποίο λάτρευα με όλη μου την καρδούλα. Την αγάπησα τόσο πολύ, που ακόμα και σήμερα όταν την σκέφτομαι ζεσταίνεται λίγο το μέσα μου. Μεταξύ μας, μπορεί να ήμουν και λίγο ερωτευμένη μαζί της. Δεν είχα ιδέα τότε τι σήμαιναν όλα αυτά. Εκείνη που λέτε, ήταν το επίκεντρο. Πάντα και παντού. Ήταν ο ήλιος και όλοι οι υπόλοιποι κινούνταν γύρω της- σαν ηλιακό σύστημα. Έτσι κι εγώ κινούμουν και υπήρχα γύρω από εκείνη. Τότε ήταν, κάποιο πρωί στο σχολείο, καθώς με κορόιδευε ένα παιδί για τις ελιές στο πρόσωπό μου κι ενώ εκείνη δεν ήταν μπροστά για να με υπερασπιστεί- που κατάλαβα πως όσο και να προσπαθούσα δεν θα γινόμουν ποτέ ήλιος.
Προσπάθησα όμως. Μεγάλωνα και όσο μεγάλωνα κολλούσα πάντα με φωτεινές παρέες, προσπαθώντας να φωτίσω κι εμένα- κλέβοντας από τη δική τους λάμψη. Πάντα όμως κάτι μου έλειπε. Κάτι με έκανε να αισθάνομαι ότι αν έφευγε από δίπλα μου ο ήλιος μου- ο δικός μου πλανήτης θα βυθιζόταν στο κρύο και το σκοτάδι. Κι έτσι γινόταν κάθε φορά, ξανά και ξανά. Άφηνα την λιακάδα να με κυριεύσει και στη συνέχεια έμενα παγωμένη και μόνη. Κυρίως όμως, έμενα χωρίς τίποτα δικό μου.
Χρειάστηκε πολύ καιρό για να αποδεχτώ την αλήθεια και να σταματήσω να προσπαθώ να είμαι ήλιος. Όμως ήταν η πιο απελευθερωτική συνειδητοποίηση κι αυτή που μου επέτρεψε, επιτέλους, να αρχίσω να με γνωρίζω πραγματικά για αυτό που είμαι και να με αποδέχομαι. Μπορεί να μην λάμπω και να μην έχω δικό μου ηλιακό σύστημα να περιστρέφεται γύρω μου ανά πάσα στιγμή…
Είμαι όμως λουλούδι. Φυτρώνω στον τοίχο. Και μπορεί ο τοίχος να μην είναι κάτι που θα κοιτούσε ο οποιοσδήποτε περνάει, μα κάποιοι τον κοιτάνε. Και με βλέπουν. Και με ποτίζουν, και με φροντίζουν. Και μπορεί να μην λάμπω, μα είμαι γεμάτη χρώματα. Και εν πάση περιπτώσει- ναι, δεν είμαι το επίκεντρο. Είμαι στο περιθώριο. Και μαθαίνω να το αγαπάω. Μαθαίνω να με αγαπάω.
“He’s a wallflower. You see things. You keep quiet about them. And you understand.”
― Stephen Chbosky, The Perks of Being a Wallflower
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 