Γουόναμπι κείμενο αυτο-βελτίωσης

Αν και υποσχέθηκα την συνέχεια στις περιπέτειες τις Λίζας και του Χάρη, θα
πιαστώ από κάτι που ένιωσα ή σκέφτηκα ή και τα δυο.

Πατώντας πάνω σε αυτήν τη παιδικότητα με τα ξεφτισμένα μαύρα σταράκια μου, που επανέλαβα ίσως παραπάνω φορές από ό,τι χρειαζόταν στο προηγούμενό μου κείμενο , σε αυτήν την αφελή αθωότητα που (ίσως και να)
πάσχουν η Λίζα και ο Χάρης, μου ήρθαν στο μυαλό. Όχι τώρα, αλλά πριν.
Πάθος και εξερεύνηση.
Ξαφνικά θυμήθηκα, χωρίς να θέλω, την αίσθηση αυτού του ολοκληρωτικού πάθους που με γέμιζε παλαιοτέρα. Και αντί να με παραλύσει όπως κάνει τελευταία, με έσπρωχνε από την καρέκλα μέχρι να πέσω κάτω να σωριαστώ
και να σηκωθώ. Βρίζοντας, όχι και τόσο θηλυκά όπως θα πουν κάποιοι (που καλό θα ήταν να μη το πουν γιατί οι γυναίκες μπορούν να πουν ό,τι θέλουν, όπως ακριβώς το θέλουν και αν θέλω οδηγώ και φορτηγό, έτσι γιατί μπορώ).
Πίσω στο πάθος όμως, αυτό το πάθος και η προσοχή και το μεράκι. Που, όχι,
δεν έχει να κάνει με κάποια μοβ ή πράσινη ή χρωματιστή φούσκα ή με ένα μαλακό και χνουδωτό συννεφάκι. Όχι, δε χρειάζεται να «ζεις στο κόσμο σου» για να το πετύχεις, αν και κατά τη γνώμη μου, ως ταπεινό πάντοτε
χαμομηλάκι, οι καλύτεροι εκεί έξω, στο κόσμο τους ζουν.
Μπορείς όμως, να επιλέξεις να δεις τα πράγματα απλά λιγουλάκι διαφορετικά,
ναι μπορείς και αν σου πει κανείς τίποτα για αυτό, με μια ορθολογική βαρβατίλα ή υπεροψία ή ακατανόητη ματιά και σε ρίξει η παράβαση αυτή του ζέν σου και της ατμοσφαίρας σου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέψου. Σκέψου
και πράξε και σκέψου τι κάνεις, πώς το κάνεις και γιατί. Θυμήσου, πίνοντας κρασιά ή μπύρες ή καφέ ή σμούθι ή νεράκι, ότι τελικά το πώς κάνεις ένα πράγμα είναι το πώς κάνεις και αντιμετωπίζεις τα πάντα, το πώς τα κάνεις
όλα.
Όσο κρυφτούλι και να παίζουμε, θα σε δείς και θα σε βρείς. Καλό θα ήταν να συμβεί αυτό, θεωρώ, κάπως νωρίς και όχι στο όγδοο ξυπνητήρι, κάπου που δε θες να είσαι για να κάνεις κάτι που σίγουρα δε θες να κάνεις.
Αυτά από εμένα.

Luna

Photography credits: Mary Jane

Advertisement