Το μπουκάλι με το καφέ υγρό

Μια διάχυτη μυρωδιά χλωροξυλενόλης παραμένει,
άρωμα παχύ που αποπνέουν
οι επιφάνειες, τα χέρια μου.

Με πονά όλο μου το σώμα
και κρατιέμαι
από αυτό το ιδιότροπο άρωμα
σαν να το παίρνω για σημάδι
πως έχω καθαρή ψυχή.
Μα οι ταινίες που με σφίγγουν,
θυμίζουν συστηματικά
πως η ελευθερία που αποζητώ,
στο βράδυ, στο ωχρό φως
καθώς διαβάζω τις σκιές,
επαρκώς δεν αποτυπώνεται
σε αυτό το σχεδόν βρωμερά αντισηπτικό
χημικό.
Για αυτό κοιτώ, μήπως βρω,
κάποιο νόημα στις τσαλακώσεις του παπλώματος.