Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πάρα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα πίσω από ποικίλες ιστορίες ήρθαν να μας επισκεφτούν. Κι όμως, ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, κάποια από αυτά θεωρούνταν περισσότερο φυσιολογικά και κοινωνικά αποδεκτά.
Στην περίπτωση της πανδημίας, το “σωστό” ήταν στο πρώτο lockdown να πάθουμε έκρηξη ενεργητικότητας και να αποφασίσουμε να μάθουμε αγγειοπλαστική και σουαχίλι για να γεμίσουμε τη μέρα μας, και στο δεύτερο να ανυπομονούμε απλώς να ανοίξουν τα πάντα. Κι ύστερα υπήρχε η κατηγορία των ανθρώπων που το σπίτι στο οποίο περιορίστηκαν κατά την καραντίνα ήταν απλά ένα βολικό κλουβί.
Υπάρχουμε και εμείς που όσο μέναμε μέσα, ενδόμυχα αισθανόμασταν μια ανακούφιση που δε χρειαζόταν να βγούμε έξω στον κόσμο. Που δε θα χρειαζόταν να ψάξουμε δικαιολογίες για να αρνηθούμε εξόδους, και που εν τέλει δεν ήταν και τίποτα ανοιχτό για να βγει κανείς, επομένως είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και δε θα μας αντιμετώπιζε κάποιος παράξενα που απλά θέλαμε να μείνουμε μέσα και να τυλιχτούμε σαν κουκούλια.
Κι όμως, κάτι μέσα μας… μας έτρωγε. Από τη μια να αισθανόμαστε τύψεις που μας βόλεψε κάτι, το οποίο είχε τόσο άσχημη επίδραση σε πολλούς ανθρώπους. Από την άλλη, ίσως και να αντιληφθήκαμε την αξία των ανθρώπων γύρω μας, όσο λίγοι και να είναι αυτοί. Διότι κανείς δεν είναι φτιαγμένος για να μένει εντελώς μόνος του, ούτε όμως και με τους ίδιους όλη την ώρα από εξαναγκασμό και όχι από επιλογή. Και το πιο παράξενο; “Ξεμάθαμε” την αλληλεπίδραση. Δεν ήμασταν που δεν ήμασταν του σπορ, ήρθε η απομόνωση και μας αποτελείωσε.
Όταν παρήγγειλα φαγητό για πρώτη φορά ύστερα από δεκατέσσερις μέρες καραντίνα, ένιωσα ότι θα φερόμουν λιγότερο περίεργα αν έβλεπα εξωγήινο παρά τον τύπο που έφερε το φαγητό. Μόνο τότε κατάλαβα ότι είχα μπει σε μια περίεργη κατάσταση, γιατί όλες τις άλλες μέρες θεωρούσα ότι περνούσα καλά, διότι ήμουν χαλαρή και πέρα από κάποιες υποχρεώσεις, έκανα ό,τι ήθελα. Κι όμως, όταν συνάντησα κάποιον από εκεί έξω(!) κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μάλλον άφησα τη ζώνη άνεσής μου να με περιβάλλει υπερβολικά, και πρέπει να προσπαθήσω να επαναφέρω την ισορροπία μέσα μου… Δεν είμαι για να μείνω σε κλουβί – και κανένας μας, εδώ που τα λέμε. Όσο βολικό κι αν είναι.
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 