Η περίπτωση του μόλις 14χρονου κοριτσιού που πέθανε λόγω ιατρικού λάθους κατά την τοποθέτηση δακτυλίου στομάχου, με πόνεσε ίσως λίγο περισσότερο απ’ όλα τα γεγονότα της επικαιρότητας. Ίσως γιατί μου πάτησε έναν δικό μου κάλο. Όσο και να μεγαλώσαμε πλέον, να ωριμάσαμε, να αγαπάμε το σώμα μας, είναι τόσο εύκολο ένα οποιοδήποτε γεγονός (πόσο μάλλον τόσο άσχημο) να μας πετάξει πίσω στο χρόνο, όπου ήμασταν εμείς που πηγαίναμε στο σχολείο με βαριά καρδιά, ξέροντας ότι πάλι θα μας έκαναν το βίο αβίωτο ορισμένοι συμμαθητές.
Όπου ήμασταν εμείς που σιχαινόμασταν αυτό που βλέπαμε στον καθρέφτη και αναρωτιόμασταν, γιατί να μη μπορούμε να είμαστε σαν τους άλλους; Όχι μόνο θα μας άφηναν ήσυχους, αλλά θα αισθανόμασταν -ω του θαύματος- ακόμα και αποδεκτοί! Και πες δε φταίνε οι γύρω μας, έτσι μάθανε. Το μόνο που φταίει είναι εκείνα τα ρημάδια τα κοινωνικά πρότυπα. Πρέπει να μοιάζεις καταπληκτικός και υπέροχος. Να φοράς small, στη χειρότερη medium. Να φοράς τα πιο μοδάτα ρούχα. Να δείχνει η ζυγαριά μάξιμουμ αυτό το νούμερο. Να το ένα, να το άλλο, να, να, να… Και το πιο λυπηρό είναι ότι μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε αυτά τα πρότυπα από τόσο τρυφερή ηλικία και τα κουβαλάμε συνήθως διά βίου. Και μαντέψτε, την πληρώνουν αυτοί που παρουσιάζουν αποκλίσεις.
Το ότι όμως μπορεί να την πληρώσει κάποιος από αυτή τη μικρή ηλικία, και μάλιστα με την ίδια του τη ζωή, είναι πραγματικά σοκαριστικό. Είναι η απόδειξη ότι αν δεν πολεμήσουμε εμείς αυτά τα πρότυπα, τότε έναν έναν θα μας πολεμάνε αυτά και θα μας ρίχνουν κάτω. Αλήθεια, τι χώριζε τον δικό μου 14χρονο εαυτό από εκείνο το κορίτσι; Ίσως ήμουν λίγο παραπάνω τυχερή. Την οποία τύχη όμως δεν θα αφήσω ανεκμετάλλευτη. Πάντοτε θα πολεμώ αυτές τις ανοησίες για το πώς πρέπει να είσαι και να μοιάζεις για να σε αποδεχτούν οι γύρω.
Ποτέ δε θα με γονατίσουν, και αν χρειάζεται να αγωνίζομαι διά βίου ακόμα και για ένα ελάχιστο βήμα μπροστά, θα το κάνω. Της το υπόσχομαι. Μου το υπόσχομαι.
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 