Θα ψιθυρίσω στο νερό
πως το χτες έκρυψα στη νύκτα,
φυλακτό που έπνιξα σε μαύρη λάσπη,
να μείνει εκεί
σαν πεθαμένο μου παιδί.
Θα του το πω σιωπηλά,
με μουδιασμένο πόνο,
με συμπαγή κόμπο στην πνοή,
σαν να του μεταφέρω πετραδάκι
απ’την ξεραμένη μου κοίτη.
Θα κοιτάξω βαθιά εντός του,
θα κλείσω τα μάτια τρομαγμένος,
θα καταπιώ στο ωχρό σκοτάδι
την ιερόσυλη πολυχρησία της όρασης,
και θα ακούσω το κελαρυστό του απάντημα.
Η απάντηση θα είναι απλή,
βαριά θα με τραβήξει σε πυθμένα λάσπης,
και κάθε βράδυ θα την ακούω σαν βοή,
θανατερό βογγυτό,
αμετάκλητο
Photography credits: Panos Kimpoy
topicap.wordpress.com 