Εμ… Τελικά ποια ήταν η ερώτηση;

Μια υποψία, μια ακόμη σελίδα από το μαύρο ημερολόγιο μου, με μαλακό εξώφυλλο γιατί με εκνευρίζει το άλλο.

15/6/21

…Η ερώτηση είναι: πώς νιώθω; Είμαι ευτυχισμένη; Είμαι χαρούμενη; Είμαι καλά; Προσπαθώ συνεχώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι, ναι, είμαι καλά, φαινομενικά τουλάχιστον. Ποια είναι όμως η ερώτηση, τελικά;

Ποιο είναι το κίνητρο; Ποιος ο σκοπός; Ποιες οι προτεραιότητες; Θα είχε νόημα αν τα πράγματα ήταν αλλιώς; Αν τα πράγματα ήταν πιο εύκολα; Η αυτό το πιο ευκολά είναι απλώς μια φαντασίωση που ξεφεύγω όταν οι στιγμές αρχίζουν να «δυσκολεύουν» και να αλλοιώνουν την εμπειρία μου στο ελάχιστο, μετατρέποντας τα -ανεξέλεγκτα, συνήθως- συναισθήματά μου σε μια γλοιώδη μονοτονία που δεν κατανοώ;
Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι όμως πως αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές εξαρχής, ίσως όλα ή κάποια, τώρα να ήταν πράγματι αλλιώς.
Αν πήγαινα πίσω και έπραττα με τρόπο διαφορετικό, αν έλεγα κάποια πράγματα αλλιώς, θα ήταν το μετά και αυτό αλλιώς;
Αυτό βέβαια δε μπορώ να το ξέρω και δε θα το μάθω και ποτέ. Μου αρέσει όμως, ναι, να φεύγω λίγο, να χάνομαι σε αυτές τις ενδιάμεσες πτυχές του χωροχρόνου, του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, τσαλακώνοντας τον εαυτό μου στην πορεία.
Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ουσία στο να με ταλαιπωρώ έτσι, το ξέρω.
Η συνείδηση και η συνειδητοποίηση κάποιων σκέψεων και αληθειών δε με σταμάτησε όμως ποτέ από το να πράττω και να σκέφτομαι με αντίθετη ροή.
Και ξανά ρωτάω, ποια είναι η ερώτηση τελικά;
Να φύγω από το ότι θα μπορούσε να είναι αν; Και να πάω στο τι είναι; Στο τι μπορεί να είναι;
Δεν ξέρω. Ενέχει κίνδυνο αυτό. Γι’ αυτό μάλλον δεν έχω πάει και μέχρι τώρα εκεί. Η φαντασίωση είναι άυλη και αφαιρετική και κάπως βολικά συναισθηματική. Το να «αφεθώ» στο είναι και στο είμαι, είναι πολύ φοβιστικό, θα έλεγα. Γιατί δεν είναι άυλο αν και μπορεί να είναι.
Το να μπω σε μια στιγμή δεν σημαίνει ότι θα χαθώ, αυτό το είδος περιπλάνησης είναι διαφορετικό από αυτό της φυγής. Της φυγής στη φαντασία και στα αν χρόνου παρελθοντικού.
Αυτό το χάνομαι, εμπεριέχει διάχυση, σύνδεση και βίωση και εξωτερίκευση. Είναι πρόκληση γιατί είναι το τώρα όχι το πριν, είναι το τώρα και καλούμαι να πράξω να νιώσω και να υπάρξω.
Και μια μικρή σκέψη, που ίσως να μην είναι και τόσο κακή. Μήπως να το αγκαλιάσω όλο αυτό; Να προσπαθήσω να το ακουμπήσω τουλάχιστον από το αντικρούω και να του πηγαίνω συνεχώς κόντρα, δημιουργώντας μια ατέλειωτη και συνεχή ένταση; Ποιανού; Του εαυτού μου…

Luna

Photography credits: Kornilia H.

Advertisement