Υπάρχουν πολλά πράγματα να αναρωτηθεί κανείς, να σκεφτεί ή και να μη σκεφτεί. Να
αποφύγει μεθοδικά, σιωπηλά ή με πολύ κραυγαλέες και δραματικές χειρονομίες. Δεν ξέρω τι «πρέπει» να γράψω. Ή, καλύτερα, τι να πρώτο γράψω, είναι πολλά αυτά που
θα ήθελα να αναφέρω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις και να διαχωρίσεις τις σκέψεις και τους συνειρμούς σου όταν κρατιούνται σφιχτά μεταξύ τους.
Μια προσωπική άρνηση θα έλεγα, δική μου, από εμένα για εμένα.
Κάποιες φορές επιλεγώ συνειδητά να βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και να βλέπω
από έξω, καθώς πράττω ή δεν πράττω, άλλες φορές επιλέγω να είμαι αφηρημένη, αποσυντονισμένη, επιλέγω να ελαττώνομαι και άλλες φορές δεν με εξωτερικεύω καν.
Μετά σιγά αλλά σταθερά γεμίζω ενοχές. Σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να είμαι
χαρούμενη και ευγνώμων και ύστερα αρχίζω να εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου,
γιατί είμαι υγιής και σε προνομιακή θέση, σε σχέση με άλλους. Και απλά παραπονιέμαι. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Μετά σκέφτομαι όμως ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε προγραμματισμένες από τη μέρα που αρχίσαμε να υπάρχουμε, να μη
πιάνουμε χώρο σωματικά και συναισθηματικά, ότι είμαστε υπερβολικές και υπερευαίσθητες και πως οτιδήποτε έχει να κάνει με εμάς δεν είναι και ακριβώς βάσιμο ή εύλογο ή έγκυρο ή πραγματικό. Όχι, εκτός αν είναι χρήσιμο. Διχάζομαι συνεχώς και αμφιβάλω για τα πάντα.
Δεν θα γράψω για τα γεγονότα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, όχι. Ούτε θα
σχολιάσω πραγματικά κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Το μόνο που θα πω είναι
πως όλα αυτά που ακούω και βλέπω με κάνουν να ανατριχιάζω, να νιώθω άγχος,
πολύ θλίψη και έναν απροσδιόριστο πόνο σαν κενό. Νιώθω σαν πλαστικό που λιώνει. Τότε μπλέκομαι στις υπαρξιακές μου ανησυχίες και αναρωτιέμαι γιατί να θέλω καν να ζω στη στιγμή όταν η στιγμή είναι φόβος και θλίψη. Αλλά ύστερα θυμάμαι ότι υποτίθεται πως ο κυνισμός και ο πεσιμισμός είναι ο εύκολος δρόμος ενώ το να βλέπεις την ομορφιά ο δύσκολος. Λίγο μετά όμως διαβάζω ότι άντρας σκότωσε γυναίκα, λόγω της κακίας στιγμής. Όλοι τους μπαγιάτικοι και σιχαμένοι. Όχι όλοι οι άντρες, όλοι όσοι σκέφτηκαν να ακουμπήσουν με ασχήμια ένα άλλο πλάσμα, ένα θηλυκό, μια γυναίκα και θυμάμαι πάλι όλα αυτά τα συναισθήματα που με πνίγουν και με κάνουν να μη θέλω να βγω από το σπίτι μου και να κοιμηθώ μόνη μου το βράδυ.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 