Σήμερα η ρουτίνα άλλαξε. Ο ήχος κλήσης με ξύπνησε στο καλύτερο σημείο, όχι το ξυπνητήρι, το αφεντικό καλεί όμως. 《Έλα, τι έγινε; Γιατί; Αύριο οχτώμιση; Ντάξει ντάξει. Προσπάθησα να του απαντήσω, ελπίζω να τα κατάφερα, ηρεμία, ρεπό, ξεκούραση. Δύο ώρες μετά ξυπνάω σαν να μην κουράστηκα ποτέ στη ζωή μου.
Ώρα για βόλτα, πρώτη στάση, νερό.
Ο έτσι με σπασμένο πόδι φτιάχνει ρολόγια νερού στους δρόμους, τα βρίσκει με έναν χάρτη και τα πόδια, δεν του έκατσε η καλή ακόμα, την ψάχνει, δεν είναι μακριά. Μόνος ζει γιατί 《έτσι θα έπρεπε》, σκέφτεται ή έτσι του κάτσε, ποιος ξέρει; Αυτός και μόνο αυτός. Αν αποτύχω, τι γίνεται; Αν πετύχω, τι δίνεται; (Ρίμα από buzz από το κόμματι quins). Ωραία ήταν εδώ, πήρα συμβουλές.
Επόμενη στάση, φωτιά.
Η έτσι χάνει τα πόδια της για δύο εσπρέσσο και μια τυρόπιτα. Τα βάζει με την κοινωνία και τα βγάζει πέρα, έχασε τους δικούς της επειδή δεν ξέραν’ να εκτιμάν’, όχι γιατί πεθάναν’ αλλά γιατί δεν την αποδεχτήκαν’, γιατί είχαν όνειρα «μεγάλα» γι’αυτήν που δεν τα ικανοποίησε, μα πέρα από το δάχτυλο τους πόσο συχνά βλέπουν; Τα κατάφερε και έζησε και έρωτα και συνδέσεις και απογοήτευση -όλα σαν να σου λέω- δεν τους χαρίστηκε, δεν υπέκυψε στο «φύγε και μην ξαναέρθεις», γιατί ήξερε τι θα γίνει, δεν έφαγε τον «παππά». Στη ζωή μου δίνει νόημα γιατί ξέρει την αλήθεια και δεν φοβάται, απλά παλεύει για να «χάσει» κατά τους άλλους, αλλά αυτή όνειρα αγγίζει.
Επόμενη στάση, αέρας.
Άπο πουθενά δεν την πιάνεις, είναι εδώ, εκεί και παραπέρα, ούτε πώς ζει δεν ξέρω, αφού το μυστήριο την περιλούζει. Σαν πέπλο μεταξένιο ή βαμβακερή κουβέρτα θα χαραχτηριζα τη μυστήρια ύπαρξή της. Ίσως έτσι συμβόλιζα σωστά το πώς νιώθω όταν είμαι δίπλα της. Ούτε δουλειές δεν ξέρω αν κάνει, ούτε ονόματα και τα βασικά, ξέρω τα βαθειά, ξέρω την ουσία. Ανέμελη τουλάχιστον αυτή η στάση αλλά δεν θα την άλλαζα όντας μέσα της, σε κάνει να νιώθεις πως είναι η ιδανική.
Επόμενη στάση, γη.
Πολεμάει δίχως να υπολογίζει συνέπειες. Θα την στοχοποιήσουν με μια ταμπέλα αλλά αυτή θα την κάνει κτήμα της προκειμένου να αποδείξει την αλήθεια, έστω και έτσι. Αγαπάει πολλά, μισεί όμως κιόλας -δικαιολογημένα αν ρωτάς εμένα- διότι είναι εξοργιστική η πραγματικότητα, σε σημείο να μην παλεύεται, πόσο μάλλον οι άνθρωποι που την κάνουν έτσι όπως είναι. Θα τη δεις να διαπρέπει στην επιστήμη της, στην ανδροκρατούμενη -δυστυχώς- κοινωνία τους πονάει, όπως πρέπει. Δείχνει το παράδειγμα, ζει στη γη αλλά καλύτερη θέλει να την κάνει για όλους, όχι μόνο γι’αυτήν και αυτό την κάνει να είναι στον ουρανό η ποιότητά της.
Ορίστε, τέσσερις αφανείς ήρωες από τη ζωή μου. Γίνε και συ, αν θες, αν μπορείς, αν το νιώθεις στο πετσί σου. Μπορεί να μην είμαι η έννοια του προλετάριου αλλά ξέρω πώς είναι να σε εκμεταλλεύονται, να πονάς ίσως και να πεινάς, οπότε…. Σεβασμός στα παιδιά που δουλεύουν για ένα κακό αύριο, αν δεν είσαι από αυτούς βοήθησε τον-την-το, σε έχει «ανάγκη», γι’αυτό έχεις δύο παραπάνω, για να μοιραστείς το ένα…
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 