Όταν η ζωή με έφερε για σπουδές εις τη νήσον Κύπρον (ναι, κανένας δεν τη λέει Τζιύπρον, αυτό είναι μύθος) δεν είχα ιδέα τι θα έβλεπα. Ναι, θεωρείται η “μικρή αδερφή” της Ελλάδας, αλλά και τι με αυτό; Ούτε εγώ με τα αδέρφια μου μοιάζουμε τόσο ως χαρακτήρες, άρα μένει να ανακαλύψουμε το καινούριο μέρος.
Εκτός από το ότι σίγουρα αξίζει να έρθει κάποιος εδώ για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του, θα έλεγα ότι είναι το νησί των αντιθέσεων. Το βουνό σμίγει με τη θάλασσα, η Δύση με την Ανατολή, οι παραδοσιακές καταβολές με την κοσμοπολίτικη ζωή, η απλότητα με τη φαντασμαγορία. Ακόμα και η ίδια η διάλεκτος δείχνει έναν προς έναν τους πολιτισμούς που πέρασαν από το νησί και άφησαν το χνάρι τους, δημιουργώντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα, ούτε όμως μοιάζουν σε τόσα πράγματα. Παράξενο, κι όμως αληθινό.
Ακόμα και σήμερα, η Κύπρος έχει κάποια από τα πιο περίεργα σύνορα παγκοσμίως, έχοντας ουσιαστικά έδαφος από τρεις χώρες. Και δε μιλάμε για ξεχασμένες εποχές: η γενιά των παππούδων μας πολέμησε σκληρά για να απαλλαγεί από τη βρετανική κατοχή, ενώ στη γενιά των γονέων μας το αγκάθι για τα παράνομα κατακτημένα εδάφη από την Τουρκία καλά κρατεί. Είναι ένας λαός που έχει βασανιστεί σίγουρα, που πέρασε από πολλά, που έχει τη δική του, μοναδική ταυτότητα και τώρα γνωρίζει μια ταχύτατη ανάπτυξη. Όχι ότι τώρα είναι όλα ρόδινα: υπάρχουν πολλά καλά και πολλά στραβά, κάποια μοιάζουν με τη “μεγάλη αδερφή” Ελλάδα, κάποια άλλα όχι. Ποιος να το έλεγε ότι σε ένα νησί τόσο μικρής έκτασης μπορούσαν να συμβούν (και εξακολουθούν να συμβαίνουν) τόσα πολλά.
Εντάξει, το καλοκαίρι καίγεται μέχρι και το υποσυνείδητό σου, αλλά για όσους είναι του ήλιου, της ζέστης και της θάλασσας είναι ο απόλυτος παράδεισος. Ναι, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη δε φημίζεται για τη δημόσια συγκοινωνία της (κοινώς, χωρίς αυτοκίνητο είσαι νεκρός). Ναι, στην κυβέρνηση κυριαρχεί η ίδια μπανανία όπως και στην Ελλάδα. Είναι όμως ένα από τα διάφορα σπίτια μου μετά από πολλά χρόνια (είπαμε, δεν πρόκειται να έχω ένα και μόνιμο σπίτι) και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αξίζει να επενδύσεις εδώ για την πανεπιστημιακή σου εκπαίδευση. Είναι ένα μέρος όπου θα χορτάσω όμορφες εικόνες της φύσης αλλά και γουστόζικα μέρη της πόλης. Είναι ένας μέρος που μου χάρισε διευκολύνσεις στις σπουδές, μα κυρίως ανθρώπους καρδιάς.
Θα μείνω εδώ μετά; Ούτε που ξέρω. Θα μου λείψει όταν φύγω; Δεν έχω ιδέα. Ίσως να γίνει κι αυτό ένα από τα πολλά μέρη που ξέρω ότι είναι μέσα μου, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Θα πήγαινα αλλού αν γύριζα το χρόνο πίσω; Αυτό κανείς μας δεν το ξέρει, για τίποτα και πουθενά. Ένα μόνο είναι σίγουρο: παρά τις δυσκολίες, ξέρω ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ που ήρθα και (προσπαθώ να) χαίρομαι την κάθε ημέρα. Γιατί κι αυτό είναι ένα μέρος που, με τον δικό του τρόπο, με εξέλιξε προσωπικά και με έκανε να είμαι ανεξάρτητη.
Είναι κι αυτό ένα κομμάτι του ό,τι είμαι σήμερα και ό,τι θα είμαι στο μέλλον.
Photography credits: Nikita
topicap.wordpress.com 