Απαγορευμένο

Συμβαίνει πάντα βράδυ,
οι στίχοι γκρεμίζονται
τα τέρατα δεν έχουν πλέον κλουβί
ξεχύνονται λαίμαργα
στο απροστάτευτο κορμί.

Σκίζουν κάθε ρούχο μας
κομματιάζουν τις μάσκες
μένουμε γυμνοί, παραδομένοι
σε κάθε ορμή που ξεχύνεται
απ΄ το καυτό φουρτουνιασμένο αίμα.

Θέλετε στίχους χωρίς πέπλα
μα όσα η θάλασσα ξεβγάζει πάνω μας
σας μοιάζουν αλμυρά, κακοκαιρισμένα
γίνανε τα θέλω μας καράβια γυαλισμένα
πλέουν μόνο σε γνώριμες ακτές.

Σώματα με αλάτια πεθύμησα
νωπά από μάχες με κύματα
μουτζουρωμένα από μελάνια αλμυρά
και βράδια γεμάτα ανεκπλήρωτο
να δύει το πρωί στα νυσταγμένα μάτια σου.

Οι λέξεις μου είναι ελαφριές
πόσο βάρος να βρουν μακριά σου
πετούν στα σύννεφα και σχηματίζουν
το ίδιο μουντό φεγγάρι, και ας είναι πρωί
δεν είναι όλες οι σκέψεις να φωτίζονται.

Γυρεύεις λοιπόν την αλήθεια, απαγορευμένη
δεν αντέχουν οι πλάτες μας, κονταίνουμε
όταν φορτωθούμε επιθυμίες αλλότριες
θεριά ανήμερα μαζί, μα νιώθω το λουρί
να σφίγγει όποτε ξεστρατίζω ς.

Εικόνες δίχως συνοχή, συγγνώμη
βγήκε από μέσα μου χείμαρρος
ξεβγάζει όσα σε σένα θέλησα
με φάγανε σκέψεις που εγώ ελευθέρωσα
μήπως ξεφύγω από την φλόγα της δικής σου.

Απέτυχα, ε;
Αναμενόμενο
Πώς να χωρέσουν στίχοι που θρηνούν
Σε απαγορεύσεις.

Σίσυφος

Photography credits: Σίσυφος

Advertisement