Στιγμές απελπισίας, ένα άγγιγμα στο μεταξύ, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς και τι να νιώσεις. Προτιμάς όλα να γίνουν σκοτεινά και αχνά. Περπατάς σε ομίχλη.
Θες να αγγίξεις και να αγγιχτείς αλλά φοβάσαι, τόσο πολύ. Μήπως χάσεις και μήπως χαθείς.
Φεύγεις μακριά από τη ζεστασιά γιατί δεν αντέχεις. Γνωρίζεις πόνο και αυτό αναζητείς. Φεύγεις μακριά, από το άγνωστο του εσωτερικού μιας παλάμης ελαφρώς ιδρωμένης που προσπαθεί να σε πλησιάσει.
Παντού θλίψη, παντού πόνος, τρύπιες ιστορίες και τρύπιες συνειδήσεις. Ασυνείδητα αλλά όχι ακριβώς, επιβεβαιώνεις και κλίνεις σφιχτά με τα κρύα και τραχιά σου μπράτσα το κύκλο ματαιοδοξίας που κουρνιάζεις, με το κλιματιστικό στους 16. Πιάνεις το σεντόνι και το ανεβάζεις μέχρι το λαιμό μήπως κρυφτείς από τις ενοχές που σε ρημάζουν.
Γραπώνεσαι από το πρέπει ή το θα έπρεπε κα μπλέκεσαι στα δίχτυα του τι είναι και τι θα είναι, αγνοείς το ένστικτο στο στομάχι που πονάει και πας. Απλά πας, για να πας και να πεις ότι πηγαίνεις.
Κατηγορείς τον εαυτό σου και ύστερα κλίνεις τα παντζούρια γιατί νιώθεις πως όλοι σε κοιτάνε. Πονάς αλλά θεωρείς πως τίποτα δε μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Σκιές παλιών τραυμάτων σε αγγίζουν και εσύ τρέμεις από το φόβο σου. Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί δε ξέρεις τι ακριβώς φοβάσαι. Το να είναι ή το να μην είναι. Όλα γύρω σου γίνονται γκρίζα και τσαλακώνονται από τη στάχτη. Προσπαθείς να δεις κάπου πέρα αλλά σε σταματάς.
Βάζεις το τζιν που πια σχεδόν δε σου μπαίνει, αγγίζεις το ύφασμα και νιώθεις τη τραχεία αίσθηση που σε κάνει να ανατριχιάζεις, βγαίνεις έξω με γρήγορες κινήσεις και έτσι απροετοίμαστος που είσαι κοπιάζεις και βαριανασαίνεις κουράζεσαι, γυρνάς πίσω απογοητευμένος με τον εαυτό σου, με την εμπειρία, με τις προσδοκίες, με τις πιθανότητες, με όλα όσα δεν άγγιξες και όσα δεν άφησες να σε αγγίξουν.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 