H Μούμια του Αιγαίου

Αναλογίζεται ένα τοπίο νεκρό,
γεμάτο βράχια που πετρώσανε σε ξεχασμένη σκέψη,
διάσπαρτο με φρύγανα που επουλώνουν ανύπαρκτη φωτιά.

Το μόνιμο σημάδι της ερήμωσης
αποτελεί συντεταγμένη στην παλέτα των αποχρώσεων
όσων ορατών χρωμάτων του θανάτου.
Συντεταγμένη, ωστόσο, ελλιπής
καθώς δεν αρκούν τα δεκαδικά ψηφία
που διαβάζει στο άψυχο σύμπλεγμα
από ξερές αστιβές, το θυμάρι και τα σχίνα.
Ελπίζει σε όραση θαμπή,
επίσης στο ξέπνοο άρωμα βοτάνων,
ίσως στον θαλασσινό ιδρώτα π’ αλμυρίζει
ένα σώμα παρατημένο,
αργά αφυδατωμένο από έγνοιες άλλες,
σκεβρωμένο απ’ το βάρος της άγνοιας
για το ακριβές σημείο της τελικής του προσάραξης,
ενώ ενταφιάζεται αργά ακριβώς σ’ αυτό.