Τα πράγματα που είναι ανέφικτα είναι αυτά που με κρατάνε ξάγρυπνη. Ψάχνω ακόμα νόημα σε σκιές που όλο και ξεθωριάζουν πίσω από προσδοκίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στα μάτια τους.
Το άγχος έχει γίνει αχώριστος συνοδοιπόρος και έχει κουλουριαστεί σαν γατί στα σωθικά μου κλέβοντας μου ανάσες. 《Επιτέλους, βρες ποια είσαι. 》με χλευαζει όλη μέρα, να δω πότε θα μου γυρίσει το μυαλό και θα το πνίξω στη θάλασσα της οργής που μαίνεται πίσω από το λαιμό μου.
Ποια είμαι; Ο καθρέφτης λέει πάντα ψέματα, κάθε φορά σκαρφίζεται ένα νέο ψέμα που με κάνει να θέλω να σκίσω την σάρκα μου με τα ίδια μου τα χέρια.
Ποια είμαι, επιτέλους, σταματήστε να ρωτάτε- δεν ξέρω! Την μια μέρα η φωνή στο κεφάλι μου είναι μια άγνωστη. Την επόμενη είμαι απλά εγώ, πως να στο εξηγήσω; Απλά εγώ. Μια άγνωστη.
Πάλι δεν θα κοιμηθώ απόψε. Τα πράγματα που είναι ανέφικτα με κρατάνε ξύπνια– οραματίζομαι στη θέση μου μια γυναίκα που δεν υπάρχει, ένα κορίτσι που ίσως και να τολμάει να αγαπάει τον εαυτό του. Ίσως αν την σκέφτομαι κάθε βράδυ κάποια μέρα θα πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι εγώ.
Photography Credits: @elpidagar
topicap.wordpress.com 