Καυτή Ακίδα στην Άκρη

Τα δάκτυλά μου αργά δαγκώνουν τα δευτερόλεπτα,
τα χείλια μου δαγκώνουν το πηκτό πλάσμα της ακινησίας ·

σφίγγω την φωνή σου, την κρατώ σαν άμμο,
δόνηση με διαπερνά και μου διαλύει τα νεύρα,
η σκέψη μου διαχέεται σαν γαλάζιος καπνός
θρύμματα, καμένα ξέφτια της μυρώνουν τον αέρα,
παρασέρνοντας την προσμονή μου για έναν ακόμη ορίζοντα,
μια ακόμη τυχαία ευτυχία,
την αναδίπλωση έστω ενός κατεψυγμένου συναισθήματος.
Οι ψίθυροι με περικλείουν,
χορός επικήδειος μελαγχολεί την νοσταλγία
εναποθέτοντας το παρελθόν σε σαρακοφαγωμένη θήκη,
με μανία λυγμών πιέζοντας τις πευκοβελόνες στο πρόσωπο
μήπως και θυμήσουν τα ξεραμένα πια δάση
όπου καιρό πριν έχασα την δική μου φωνή.
Τα δάκτυλα μου δαγκώνουν τα λεπτά
σβήνουν με τις ώρες σαν χιλιοχαϊδεμένο μάρμαρο
γίνονται ένα λείο τίποτα.