Σκέψεις στο τραίνο 16.11.21
Κάνει κρύο. Εκτίθεμαι στο λούσιμο του πρωινού ήλιου, μα το τζάμι φιλτράρει τις ζεστές ακτίνες. Ή εγώ τις φιλτράρω, μπορεί και το ερκοντίσιον να παίζει ρόλο.
Μπάμ. Το δεύτερο τραίνο μάς προσπέρασε ανατινάζοντας τον αέρα, η μικρή κραυγή του φούσκωμα στα αυτιά. Πόσο ακόμη;
Υπάρχουν μύκητες, που με συνεχώς μεταβαλλόμενα δίκτυα κίτρινης γλίτσας, ενώνουν τα σημεία που απομυζούν, καθιστώντας τα κόμβους μιας ευρύτερης ταυτότητας, αυτής της κίτρινης γλίτσας. Μόλις τελειώσει η τροφή, το αντίστοιχο νήμα μαζεύεται και ξεδιπλώνεται εκ νέου προς άλλη κατεύθυνση. Σαν ολόκληρη η σιδηροδρομική γραμμή να μετακινείται, μαζί με το τραίνο.
Μπάμ. Άλλο ένα. Και μόλις μπήκαμε σε τούνελ. Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ακριβή πιεσόμετρα, ίσως αυτός ο πόνος να χρησιμεύσει.
Κάποτε προσπάθησα να κρατήσω ημερολόγιο. Αλλά τελικά απλώς έγραφα σαρκαστικά στιχάκια για τα μακαρόνια που έτρωγα εκείνη την μέρα. Και τα μακαρόνια πιάνουν μύκητες, ίσως αρκετά απλούστερους από την κίτρινη γλίτσα. Θα ήθελα να ήξερα αν θα μπορούσα να παραδώσω το μυαλό μου ως τροφή της, τα δίκτυα και οι κόμβοι αργά να απλώνονται διαμέσου του νευρωνικού ζελέ, κάθε κέντρο, κάθε ανάμνηση, να πυροδοτείται μια τελευταία φορά στην διαλυτική κίτρινη αγκαλιά, λίγο πριν μετατραπεί σε σούπα, να θυμάται και να νιώθει, να ζει ίσως, με όλη την ενέργεια που δυνητικά είχε. Φαντάζομαι τον εαυτό μου εξαρθρωμένο, βεγγαλικά από διάφορες σκέψεις, σκόρπια, σαν σταδιακά να εξαφανίζομαι όπως οι φούσκες που σκάνε στον αφρό.
Μπάμ. Πάλι.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 