Ναι, εντάξει, κανείς δεν περίμενε να το πει αυτό κάποιος σαν εμένα – που έχει φάει τα αυτιά όλων με το πόσο αγαπά το χειμώνα. Και εξακολουθώ, αλλά στο φθινόπωρο έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, και περί αυτής σήμερα ο λόγος.
Ας ξεκινήσουμε με το ότι συμπεριλαμβάνει τα καλά του χειμώνα, χωρίς τις θερμοκρασίες που για κάποιους δύσκολα αντέχονται. Μπορείς σιγά-σιγά να κάτσεις να χουχουλιάσεις χαζεύοντας τη συννεφιά. Τα πρωτοβρόχια κάνουν επιτέλους την εμφάνισή τους και το χώμα βγάζει και πάλι αυτή την τόσο κλασική μυρωδιά.
Είναι η εποχή που μπορείς να επιδοθείς ταυτόχρονα σε μια γλυκιά και μελαγχολική ξεκούραση, και σε έναν φρενήρη παραγωγικό ρυθμό. Εφόσον το φθινόπωρο είναι η εποχή όπου ξεκινάει η ακαδημαϊκή χρονιά και ανοίγει ξανά η εργασία και η αγορά, διαφαίνεται στην ατμόσφαιρα μια διάθεση καινούριας αρχής και ανανεωμένης όρεξης να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τις υποχρεώσεις σου. Έστω, περιμένοντας σιγά σιγά τα Χριστούγεννα!
Προσωπικά, κάνω την “ενδοσκόπησή” μου κάθε Σεπτέμβρη, και όχι στο τέλος του ημερολογιακού χρόνου. Θέτω νέες βάσεις και στόχους, και η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα μου δίνει την όρεξη να τους πετύχω. Όπως επίσης αρχίζω σιγά σιγά να βιώνω εκείνα τα κύματα έμπνευσης που με κουκουλώνουν όταν πλέον αρχίζει έξω τις ψιχάλες και εγώ έχω μόνη παρέα το ίδιο πάντα φούτερ, αλλά κάθε φορά και διαφορετικό τσάι…
Για μένα, το φθινόπωρο θα είναι πάντα η εποχή της έμπνευσης, αλλά και της ηρεμίας – της δουλειάς, αλλά και της χαλάρωσης. Πώς να μην την αγαπώ, αφού καμία άλλη εποχή δεν πρόκειται να σμίξει τόσο καλά τα άκρα αντίθετα;
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 