Οι φιγούρες της άλλης όχθης
σαν αφηρημένες ιστορίες κινούνται
κάποιες γοργά, κάποιες μηχανικά,
μα σαν στίγματα μου φαίνονται στην μέρα,
καθώς ο μύθος τους σβήνει,
γίνονται θαμποί λεκέδες σε τρεχάμενο τοπίο,
ο ουρανός τις προσπερνά,
και το έδαφος τις διώχνει,
ή τις καταπίνει.
Μένω στην όχθη την αντίπερα ακίνητος,
τυλιγμένος με του χρόνου τις λειχήνες,
προέκταση βράχου που διαβρώνεται αργά
και θυμάμαι ενός εφήβου τη φιγούρα να κοιτά
ίσως την ανάκλαση του ή κανα ψάρι στο νερό,
για μισό εκατοστό του δευτερολέπτου,
πριν στις δίνες της αφήγησης χαθεί.
Photography Credits: George Dragas
topicap.wordpress.com 