Είμ’ αχάριστος, συμπεραίνω. Προσπαθώ να δώσω χαρά στην ζωή ξέροντας πάντοτε την ματαιότητα τούτης της συνθήκης. Η χαρά ειν’ για λιγότερο από μια στιγμή γιατί σε χαλαρώνει και απελευθερώνει στο μυαλό ελπίδες μάταιες και ουτοπικές, πάντοτε με γνώμονα τον συνδυασμό παράλογου συναισθήματος.
Ένα ελιξήριο κομψό και εξωτερικά τέλειο με κάνει να χάνω τον στόχο μου, την ζωή μου, ακόμα και την έκφραση μου που την προηγούμενη παράμετρο αξίζει παραπάνω. Ουτοπικά συμβάντα με κάνουν να νιώθω σωστά μα μια στιγμή απαιτείται για να σπάσουν σαν γυαλί όλα. Με μιας έρχονται οι συνθήκες, κυριολεκτικά ταύροι σε υαλοπωλείο, παρασέρνοντας τα όνειρα, την ηδονή, την ηρεμία μου και καταστρέφοντας φυσικά το κτίσμα της χαράς μου. Τι κρίμα που εγώ δεν το ‘σπασα! Ειρωνικό με αποκάλεσε η σκέψη μου και χάρηκα, βλέπεις ο ρόλος του καθενός έχει και αρνητικά, αλλά είν’ δικός μου. Ανίκητο συναίσθημα ο εγωισμός, πυγαίο, όπως εγώ. Για να μην ξεχάσω άκου: Εγώ δεν θα πεθάνω ποτέ, κουφάλα εγωισμέ, είμαι εδώ για να μιλήσουμε και kunst uber alles, ψυχούλα μου.
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 