Λένε ότι γίνεσαι αληθινά ενήλικος όταν χαίρεσαι με τις προσφορές των απορρυπαντικών στο σουπερμάρκετ. Ή όταν τα φρούτα στο ψυγείο σου χαλάνε αντί να ανανεώνονται δια μαγείας. Ή όταν αρχίζεις να ταυτίζεσαι με τον Καλαμάρη αντί για τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη. Εγώ όμως κατάλαβα ότι έγινα και επισήμως ενήλικας όταν άρχισα να λέω στους φίλους μου, και γενικά στους δικούς μου ανθρώπους “κάτσε να δω πότε έχω κενό να βρεθούμε/να μιλήσουμε…”. Ακόμα και για πρόσωπα τεράστιας σημασίας.
Καλά, όχι ότι εμείς οι ακοινώνητοι βλέπαμε τον πολύ τον κόσμο και πριν. Αλλά πολλές φορές η καθημερινότητα είναι τόσο αμείλικτη, που όσο λίγα κι αν είναι τα άτομα που θέλεις να τους αφιερώσεις το χρόνο και την καρδιά σου, πάλι κάπου θα αναγκαστείς να πεις “πνίγομαι τώρα, κάτσε να δω, την άλλη εβδομάδα για καμιά ωρίτσα είναι καλά;”. Λες και κλείνεις ραντεβού στον οδοντίατρο. Αν είσαι τυχερός, οι αληθινά αγαπημένοι σου δεν σε παρεξηγούν. Ή ίσως κι εκείνοι να μην έχουν καν χρόνο να παρεξηγήσουν. Ίσως να ξέρουν τι σημαίνει να τρέχεις όλη μέρα, να πρέπει να κάνεις σκυταλοδρομία για να προλάβεις. Κι αν είσαι τυχερός και σου μείνει καμιά ωρίτσα το βράδυ, το πιθανότερο είναι ότι έχεις μαζέψει τέτοια κούραση, που σου φταίνε και τα ρούχα που φοράς.
Ακόμα κι έτσι όμως, θα συμφωνήσω με το “όποιος θέλει, βρίσκει τρόπο” και χωρίς να εννοώ κάτι φαντασμαγορικό. Γιατί τα πέντε εκείνα λεπτά που θα κάτσω στο γραφείο και θα ανοίξω εκείνο το περιβόητο καρνέ, θα δω το όνομά σου, αγαπημένο μου πλάσμα. Ύστερα θα σηκώσω το κεφάλι ένα γύρω στο λιλιπούτειο δωματιάκι μου, και θα κοιτάξω τη φωτογραφία σου με αγάπη, όπως θα κοιτούσα και εσένα αν σε έβλεπα. Κι ύστερα, θα δεις το μήνυμα που θα σου στείλω. Μπορεί να είναι μια απλή ερώτηση για το πώς είσαι, ή κάτι αστείο που μου θυμίζει εσένα.
Απλά για να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι.
Για όλα τα αγαπημένα πλάσματα που δε βλέπω συχνά, αλλά είναι στο χαρτί κάθε μέρα.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 