Σκέψου αυτό. Είσαι 23 χρονών. Στη σχολή έχουν μείνει κάποια μαθήματα όμως πλέον έχεις ξεχάσει πώς ήταν όταν αυτό σου φαινόταν σημαντικό. Η ζωή σου προχωράει μέρα με τη μέρα και εσύ νιώθεις κάθε φορά και πιο ανεπαρκής. «Μεγάλωσες πια, τι θα κάνεις με τη ζωή σου;».
Μα δεν ξέρεις την απάντηση.
Και κάθε βράδυ στριφογυρνάς στο κρεβάτι, φοβάσαι, αγχώνεσαι, στεναχωριέσαι. Αισθάνεσαι ότι σε πνίγει η υποχρέωση του να γίνεις αυτό που πρέπει. «Πρέπει να βρεις τι θέλεις να κάνεις, πώς γίνεται να είσαι νέο παιδί και να μην έχεις όνειρα και στόχους;».
Εσύ βέβαια έχεις στόχους. Έχεις όνειρα για τη ζωή σου. Όμως, δεν τολμάς να τα εκφράσεις- αφού καμιά σχέση δεν έχουν με την επαγγελματική σου αποκατάσταση και ποιος νοιάζεται, βρε αδελφέ, που θέλεις να αποκτήσεις δύο γάτες κι ένα σκύλο σε ένα σπίτι με μικρό κήπο γεμάτο από τριανταφυλλιές. Σημασία έχει μόνο πώς θα βγάλεις λεφτά, όλα είναι λεφτά, εσύ και όλοι οφείλουμε να ονειρευόμαστε τι θα κάνουμε για να βγάζουμε όσα περισσότερα λεφτά.
Λοιπόν… ούτε εγώ τα εξέφραζα τα όνειρά μου. Όχι τα επαγγελματικά, ξέρεις αυτά τα άλλα -τα ρομαντικά. Κάθε μέρα αυτά τα όνειρα με πλήγωναν -γιατί ένιωθα βάρος στην κοινωνία.
Μια μέρα, όμως, κοίταξα τι έχω καταφέρει να γίνω σαν άτομο κι αποφάσισα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Είμαι 23 χρονών, έχω τελειώσει μία σχολή που δεν μου προσφέρει κανέναν ξεκάθαρο ρόλο στην αγορά εργασίας και δεν έχω κανένα όνειρο για τα επαγγελματικά μου. Και λοιπόν;
Έχω όνειρα για τη ζωή μου.
Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να εκπληρώσουμε κάποιον στόχο. Όμως είμαστε όλοι πολύ περισσότερα από τους επαγγελματικούς μας στόχους και το όνομά μας στην αγορά εργασίας. Κι αν αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε λίγο περισσότερο σε αυτά που μας κάνουν χαρούμενους, ίσως επιτέλους να σταματήσουμε να χάνουμε τα χρόνια της νεότητάς μας ξάγρυπνοι με το άγχος για το μέλλον να μας πνίγει.
Θα ήθελα να πάψουμε πια να χαρίζουμε τους εαυτούς μας στα όσα ερμηνεύει ο καπιταλισμός ως επιτυχία. Το αμερικανικό όνειρο έχει πεθάνει, οπότε ίσως θα έπρεπε σιγά σιγά να το θάψουμε και να ξεθάψουμε από τις καρδιές μας αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε να εκπληρώσουμε στη ζωή. Γιατί ο χρόνος μας τρέχει σαν ποτάμι και εγώ προσωπικά δεν θέλω να τον σπαταλήσω ψάχνοντας μέσα μου κάτι που δεν υπάρχει.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 