Με κούρασε η άμετρη αισιοδοξία. Στον κόσμο των κεκαλυμμένων βιασμών και φόνων πώς να σκέφτομαι χαρούμενα ξέροντας, βλέποντας ή μαρτυρώντας κάτι ειδεχθές που πλέον σαν καθημερινότητα εμφανίζεται;
Διαμορφώνουμε άλλους κόσμους και παλεύουμε γι’ αυτούς, ο καθένας με το σπαθί και την ασπίδα που η ζωή τον έχρισε ικανό να κρατήσει, να μην λυγήσει, να πολεμήσει το τέρας που όλους μας μαγάρισε. Σφαλιάρες, φωνές, καταπίεση και άλλες συμπεριφορές με άπειρη τοξικότητα σαν κλειδιά για την επίτευξη του «σωστού» χρησιμοποιήθηκαν, μπήκαν μέσα στην κουλτούρα μας σαν το κώνειο στο σώμα του Σωκράτη. Από γενιά σε γενιά το σίδερο της πατριαρχίας σαν να σκούριαζε και πλέον έχει ρωγμές αδιόρθωτες, πότε θα σπάσει; Δεν είναι θέμα επιβολής ή εκμετάλλευσης, καρδιά μου, αγόρι μου, ψυχή μου, αλλά αγάπης, στήριξης και αλληλεγγύης. Κανείς ανώτερός μου και τ’ αντίθετο μας έμαθε ο σεβασμός. Πολλά τα λάθη ναι, αλλά πόσες οι πράξεις μετέπειτα; Τη λύση κατέχει η λογική και ‘γω ποτέ δεν την είδα μου ‘παν. Πώς να δημιουργείται από μέσα μας αυτόματα ο σεβασμός; Θαρρώ με την συνειδητοποίηση. Πώς το καταφέρνουμε αυτό; Προσωπικό ζήτημα γι’ αυτό προσωπική θα είναι η άποψη που θα διαβάσεις, αλλά που ξες, ίσως να συμφωνούμε. Όλα καταλήγουν για μένα στον στόχο, στον άξονα της ζωής και αυτός από μια φράση εκφράζεται, kunst über alles.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 