Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το κείμενο αυτής της εβδομάδας. Γίνονται τόσα χυδαία πράγματα γύρω μας που ειλικρινά σε πνίγουν. Αλλά επέλεξα κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι για να δραπετεύσουμε λίγο.
Οι παλιές ελληνικές -κωμικές κατά βάση- σειρές αποτελούν για εμένα ένα από τα καταφύγια μου. Πιστεύω οι γεννημένοι στη δεκαετία του 90’ θα με νιώσετε σε αυτό.
Τότε ακόμη το ίντερνετ δεν είχε παρεισφρήσει για τα καλά στις ζωές μας, λίγα σπίτια είχανε και σίγουρα δεν είχε τη μορφή που έχει σήμερα. Αυτό μας «ανάγκαζε» να προγραμματίζουμε τις υποχρεώσεις μας με βάση το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Αν ήθελες να δεις μια σειρά έπρεπε να τη δεις τη στιγμή που έπαιζε αλλιώς θα περίμενες τις επαναλήψεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρώνετε όλη η οικογένεια και να παρακολουθεί παρέα τη σειρά. Ακόμη θυμάμαι το ραντεβού κάθε Δευτέρα βράδυ με το αγαπημένο «Παρά 5».
Ας μιλήσουμε, όμως, λίγο για αυτές τις σειρές. Όσες φορές και να τις έχω δει από τότε μέχρι σήμερα, πάντα με κάνουν να γελώ ή έστω να ξεχνιέμαι. Είχαν μια αθωότητα, «λιγότερη» σκέψη ως προς το τι πρέπει να ειπωθεί και τι όχι. Μπορεί να μην είναι οι καλύτερες σειρές του κόσμου (μεγαλώνοντας είδαμε πολλές ξένες), κάποιες μάλιστα ίσως ήταν κακές, αλλά όλες σου προσφέρουν μια ανεμελιά αν τις παρακολουθήσεις, θες η εποχή, θες ότι τις έχω ταυτίσει με τα ξέγνοιαστα μου χρόνια. Φυσικά υπήρχαν κάποιες που ήταν όντως εξαίσιες σειρές.
Για αυτό σας λέω, φίλες και φίλοι μου, δεν βαριέσαι όσο άσχημα φαίνονται τα πράγματα μπορεί να τη γλιτώσουμε στο παρά 5, γιατί σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τους λες σε αγαπώ και σε ρωτάνε με αγαπάς. Μπορεί πλέον να είμαστε οι περισσότερ@ 2 ξένοι μεταξύ μας αλλά κάπου υπάρχει μέσα μας η αγάπη για τον πλησίον μας. Κάποτε το μεγαλύτερο μας πρόβλημα ήταν τα 10 λεπτά κήρυγμα από τους γονείς, τώρα αν θα έχουμε λεφτά για να ζήσουμε και να μην μας κλείσουν φυλακή. Εγώ θα σας πω πως και εκεί να καταλήξουμε μπορεί να βρεθούμε στους στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη που όλα θα μοιάζουν γιορτινά. Πάντως μην φοβάστε ό,τι και να συμβεί στο τέλος θα καταλήξουμε ευτυχισμένοι μαζί!
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 