Ποτέ δε θα πάψω να περιμένω τη μέρα που δε θα υπάρχουν πια πόλεμοι, χωρίς να ξέρω αν θα έρθει όσο είμαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος πάνω στη γη. Που δε θα χρειάζεται να εξηγήσω στα παιδάκια τι σημαίνει αυτό για όλους μας. Που δε θα διαβάζω τα νέα από μακριά, νιώθοντας ένα βάρος στην ψυχή και την επιθυμία να κάνω κάτι εγώ, ως πολίτης του κόσμου.
Το ότι πλέον ακούμε για πόλεμο στην Ευρώπη, τον κάνει ξαφνικά να μοιάζει πιο απτός και απειλητικός. Δεν έχει νόημα να θυμώνω με τους ανθρώπους που δεν νιώθουν να επηρεάζονται τόσο από συμβάντα στη Μέση Ανατολή ή την Αφρική. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα είναι ανθρώπινα…
Ανθρώπινη είναι όμως και η συμπόνια, η αλυσίδα βοήθειας, η επιθυμία για αντεπίθεση που προκύπτει από την ανάγκη για προστασία, αλλά και η επιθυμία για ειρήνη. Κανείς δε θέλει να πολεμήσει, απλώς κάποιοι θέλουν ακόμα περισσότερη δύναμη χωρίς να τους νοιάζουν οι συνέπειες. Και όπως πάντα, την πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι.
Αν όλα είναι ανθρώπινα λοιπόν, ας επιλέξουμε να κάνουμε ακόμα και κάτι απλό. Ας διαδώσουμε τρόπους βοήθειας για τους πολίτες που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, ή ακόμα ας κάνουμε οι ίδιοι κάτι για αυτούς. Ας διαδώσουμε την αλήθεια σχετικά με όσα συμβαίνουν. Οτιδήποτε είναι στο χέρι μας, φτάνει να μην καθόμαστε άπραγοι. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι ανεξαρτήτως γεωγραφίας.
Ας πολεμήσουμε με ανθρωπιά.
Τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας εξωφύλλου υπόκεινται στον Aris Messinis, Luhanska, Ukraine, Feb. 17.
topicap.wordpress.com 