Και κάπου εδώ θρηνούμε και κλαίμε.
Άλλος στην αρχή, άλλος αργότερα, άλλος στο τέλος.
Ξυπνάω ιδρωμένη. Κομμένη ανάσα και σκοτάδι.
Μόνο σκοτάδι και μια σφαίρα στον τοίχο.
Μα πώς βρέθηκε εκεί;
Νιώθω σταγόνες στο κεφάλι μου και κοιτάω ψηλά.
Το ταβάνι στάζει αίμα και σε βλέπω εκεί σκοτωμένο.
Το μέσα σου λούζει το έξω μου με κόκκινο νερό.
Προσπαθώ να φύγω, δε μπορώ, τα πόδια μου είναι κολλημένα.
Ουρλιάζω, φωνάζω το όνομά σου, προσπαθώ να σε φτάσω, να σε πάρω από εκεί ψηλά. Να σε φέρω κοντά μου, να σε ακουμπήσω για μια τελευταία φορά.
Ψάχνω γύρω μου απελπισμένη και νιώθω ένα βάρος στα χέρια μου. Ήταν το όπλο μου, εγώ πυροβόλησα, το ήξερα.
Το βάζω στο στόμα και ετοιμάζω τη σκανδάλη.
Ο κρότος μού άνοιξε τα μάτια.
Photography credits: EL
topicap.wordpress.com 