Και δεν πειράζει που ‘μαι μόνος, ο πόνος πλέον είν’ μικρός και οι ουλές κομψές. Άνθρωποι με αξία την βοήθεια μου ζητάν’, την ευθύνη να κρατήσω σωστά θέλω, κάθε συμβουλή ένα κομμάτι κληρονομιάς άχρηστης και στέρφας λέω μα η αλήθεια διαφέρει η ιστορία δείχνει.
Και δεν πειράζει που δακρύζω, η μνήμη το συναίσθημα τσιγκλάει και το κλάμα κατευνάζει το πνίξιμο καθώς η ώρα περνά. Βρίσκω άκαμπτες αλήθειες και της κάνω κουβέρτα να με σκεπάσουν, μην το χιόνι της δηθενιάς, μου κάνει κρυοπάγημα. Και δεν πειράζει που πεινώ συναισθηματικά, έμαθα με ελάχιστα κι έμπνευση σαν τσιμπούσι συναισθημάτων μοιάζει στα μάτια μου και ας μην έχει ούτε ένα από δαύτα. Τον καλύτερο αντικαταστάτη βρήκα, με άλλα λόγια…
Και όντως δεν πειράζει που δεν μ’ αγαπάς, αντί για σένα, γιατί πλέον ξέρω τι, πώς και γιατί. Φοβερό; Αν με ξέρεις ίσως ενθουσιάστηκες! Μα πίσω πάλι στην πραγματικότητα, στα προβλήματα και στο χάος. Να ‘σαι καλά! Μιλάμε όπως πάντα με συναίσθημα και πολλή σκέψη λογική ή μη. Ο στόχος μετρά.
Photography ctredits: Mary Jane
topicap.wordpress.com 