Για όλους αυτούς που με πλήγωσαν βαθιά
αυτούς που μου έμαθαν πώς είναι να πονάω
γι’ αυτούς που στάθηκαν μόνο στην επιφάνεια και αγνόησαν την ουσία και το βάθος
σ’ αυτούς οφείλω την ακεραιότητα του χαρακτήρα – εκείνοι με ταρακούνησαν, με έπλασαν, με ξύπνησαν – και τώρα περπατάω σταθερά προς τον Σκοπό.
Για χάρη τους εμφυτεύτηκαν μέσα μου οι Ιδέες
Ρίζες έβγαλαν και άνθισαν
Πλέον τις κουβαλάω σαν ασπίδα όπου κι αν πάω.
Χάρη σ’ αυτούς θα γράψω τα ομορφότερα ποιήματά μου
Οι στίχοι θα είναι αληθινοί και το νόημα θα βγαίνει απ’ την καρδιά μου.
Τους συγχωρώ. Κι ένα συναίσθημα ανακούφισης πλημμυρίζει την ψυχή μου.
Τους αφήνω να φύγουν. Τους αφήνω να Είναι και να Φαίνονται.
Τους ευχαριστώ. Με ενέπνευσε για κάποιο διάστημα η οδύνη∙ αλλά θα προχωρήσω.
Από καρδιάς τούς εύχομαι μία ζωή με νόημα.
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 