Ακόμα και όποιος δεν παρακολούθησε τις φετινές απονομές των Όσκαρ, γνωρίζει για το γνωστό ηθοποιό που σηκώθηκε και χτύπησε τον παρουσιαστή για ένα “αστείο” που είπε για τη γυναίκα του. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις…
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι είναι πολύ εύκολο να σχολιάζεις πράγματα που αφορούν την εμφάνιση και τον χαρακτήρα κάποιου άλλου (αμερικανιστί roasting) και να νομίζεις ότι κάνεις χιούμορ. Το πραγματικά έξυπνο χιούμορ πιάνει σε όλους, συμπεριλαμβάνει τον αυτοσαρκασμό και δεν έχει σκοπό να προσβάλλει, ενώ υπόκειται και σε κάποια όρια. Διότι το “αστείο” αφορούσε μια γυναίκα που πάσχει από αλωπεκία, η οποία έχει μιλήσει ανοιχτά για το ότι τη στενοχωρεί και στην τελική, αν θέλει να γίνει αστείο για αυτό, θα βγει να το κάνει μόνη της.
Τώρα θα μου πεις, ναι και τον ηθοποιό τον έδειξε η κάμερα να γελάει εκείνη την ώρα και μπορεί να ήταν στημένο – κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ας πούμε όμως ότι δεν ήταν στημένο και ότι ο άνθρωπος θύμωσε όταν συνειδητοποίησε τι άκουσε. Δεν είναι κάπως περίεργο που ο εν λόγω ηθοποιός δεν είχε κανένα πρόβλημα με το roasting όταν αφορούσε ανθρώπους που δεν ήταν δικοί του; Ακόμα κι αν πούμε ότι είναι στην ανθρώπινη φύση να νοιαζόμαστε λίγο παραπάνω για οτιδήποτε μας αφορά άμεσα, δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε κάτι και να γελάμε με αυτό, όταν ξέρουμε ότι προσβάλλει στοχευμένα.
Κυρίως όμως, από πού κι ως πού δικαιολογείται η βία; Τρέμω όταν διαβάζω “καλά του έκανε, υπερασπίστηκε τη γυναίκα του”. Υπάρχουν κι άλλοι τρόπο για να υπερασπιστείς τον άνθρωπό σου, και εγώ σίγουρα στη θέση αυτής της γυναίκας δε θα ένιωθα ασφάλεια. Το αντίθετο ίσως – για έναν άνθρωπο που εκδηλώνει τέτοιες βίαιες αντιδράσεις, ποιος μου λέει ότι δε θα μου έρθουν εμένα μπούμερανγκ; Σίγουρα δεν αισθάνεσαι προστατευμένη με αυτό το ενδεχόμενο. Γιατί η “ανάγκη” να “υπερασπιστείς” με τέτοιο τρόπο τη γυναίκα σου, πηγάζει από την αρχαιότατη αντίληψη ότι για τον “μάτσο” άντρα, η γυναίκα είναι ένα τρόπαιο που πρέπει να υπερασπιστεί, επιδεικνύοντας παράλληλα την υπεροχή του και πόσο δεν μπορεί να τα βάλει κανείς μαζί του. Κι αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το πόσο ρομαντικοποιείται μάλιστα αυτή η στάση.
Σας έχουμε νέα: δεν είμαστε τρόπαια κανενός, ούτε αντικείμενα προς φύλαξη. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν νταή που κάνει τον προστάτη για να προβληθεί ο ίδιος. Αν κάποιος θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα οποιουδήποτε, θα πρέπει να σταθεί δίπλα του, όχι μπροστά του.
topicap.wordpress.com 