Ακολουθώντας το μονοπάτι μου

Τι και αν καιν’ οι γάμπες, εγώ θα συνεχίσω, λίγο ακόμα μένει υπολογίζω λανθασμένα μα αποφασιστικά. Κανείς δεν έφτασε ή θα φτάσει στην απόλυτη πράξη ή ιδέα αλλά στην ειλικρινώς επαληθευμένη ουσία της οπτικής του.

Μια εκκωφαντική δροσιά προδίδει πως το ποτάμι είν’ κοντά και η δίψα μου λόγο αυτού του γεγονότος θα εκμηδενιστεί. Σαράντα πέντε βήματα δυτικά και το ποτάμι απλώνεται μπρος μου -ή μάλλον εγώ το επισκέπτομαι. Ξαποσταίνω όρθιος και με διό λόγια αποτυπώνω την στιγμή που διαδραματίζεται.

«Σαν φράχτης φαντάζει το ποτάμι
Το πεπρωμένο μου ορίζει
Ας μάθω τ’ άγνωστο
Ας δημιουργήσω,
ας φιλοσοφήσω!»

Ένα δεντράκι από κάστορες κομμένο συμβιβάζεται με το γεγονός πως προσωρινά το σκαμπό μου θα γίνει. Σε συνδυασμό με την σκιούλα που τα πελώρια δέντρα του δάσους δημιουργούν, η ιδέα του ότι βρήκα το σημείο μου δημιουργείται αμέσως. Έκλεισα μάτια, βόλεψα σωστά χέρια, πόδια και διαλογίστηκα κανά ‘κοσάλεπτο, που θα το χαρακτήριζα ως «διάλειμμα απ’ της ύπαρξης την αλήθεια». Μπαίνουν κανόνες αρμονίας στην χαοτική μου σκέψη όταν διαλογίζομαι και επουλώνω τις πληγές του χθες, με νόημα χωρίς τόση φθορά όσο η ζωή αναπόφευκτα μου προσφέρει. Ταξιδεύω απέναντι με δυο τρόπους, όπως έμαθα απ’ την αρχή και όπως η ζωή με πρόσταξε με το άγριο.

Όπως θα ‘θέλα να τρώω δυο φρούτα το καλοκαίρι στου απογεύματος την ώρα, το ένα απλά πλυμένο σαν την χαοτική μου σκέψη και το άλλο κομμένο σε κομμάτια ομοιόμορφα όπως θέλω να είν’ οι ιδέες μου. Αρκετά κάθισα, ας πάω συνεχίσω το μονοπάτι μου τώρα, πριν βραδιάσει στης ψυχολογίας μου τη σφαίρα και οι βρικόλακες τις αμφιβολίας διψάσουν.

Ασχολούμαι μαζί τους την ώρα της αναμέτρησης, αυτήν τη φορά να θυμάσαι, θα είμαι έτοιμος. Θα με δεις με ημισπασμένο λάβαρο και ψυχή έτοιμη για «πόλεμο». Τότε εγώ θα βγω με το σπρέι να γράψω μέσα μου παντού, «δεν θα με νικήσετε εν τέλει».

Έρχεται η μούσα αύριο. Αμέσως μετά θα μπω στην πρώτη γραμμή, όπως πάντοτε μ’ άρεσε και ας μην μπορούσα και ας μην το ‘κάνα ποτέ στο παρελθόν. Έστω νοητικά θα το παλέψω, αν δεν μου επιτραπεί η πράξη, μέχρι η λάμψη της έμπνευσης με πάει στο πάνθεο της ξεκούραστης σκέψης και οι χαοτικές μου πινελιές θα φτιάχνουν τον καμβά μου, τη ζωή μου.

Αλλά θέλω να πω και κάτι ακόμα, θα κάνω και άλλα ταυτοχρόνως, όμως ξέρεις κάτι; Σε ‘σένα μόνο για τον βασικό άξονα της ζωής μ’ αρέσει να μιλάω.

Κόλιας

Photography credits: Panos Kimpoy

Advertisement